Z przygodą na ty

A to znacie?

irycki pisze:A to znacie?

Nie znałem tego. świetne!

A to znacie?:

Rozbawić Prus też potrafi:

"Mimo woli zauważył ... że mecenasowi jest bardzo do twarzy w pantoflach z brązowego safianu"

Muszę się zastanowić, czy jest mi do twarzy w moich pantoflach

Kończę powoli "Lalkę" i kolejne zaskoczenie:

"Zgnilec ... obieżyświat ... kopernik ...!"

I na dole przypis:
"Kopernik - wyzwisko warszawskie"

Pawle, znasz takie wyzwisko???
Jak to możliwe, że nazwisko jednego z największych Polaków zostało wykorzystane jako wyzwisko??? :shock: :shock: :shock:

Yvonne pisze:Kończę powoli "Lalkę" i kolejne zaskoczenie:

"Zgnilec ... obieżyświat ... kopernik ...!"

I na dole przypis:
"Kopernik - wyzwisko warszawskie"

Pawle, znasz takie wyzwisko???
Jak to możliwe, że nazwisko jednego z największych Polaków zostało wykorzystane jako wyzwisko??? :shock: :shock: :shock:

Nie znam. Ale potrafię sobie wyobrazić. Określenie Szopen teraz jest raczej przyjmowane ironicznie, dla wyjaśnienia - zazwyczaj opisuje fryzurę delikwenta.

Może to nie jest związane z astronomem, tylko z koprem, stąd kopernik. Tak jak na przykład wyzwisko: burak. Znalazłem też słowo koperczak co ma podobne znaczenie między innymi co słowo wazeliniarz.

Skończyłem Upał, odpakowuję Lalkę.

Przeczytałem 100 stron. Całkiem fajnie na razie!

johny pisze:Przeczytałem 100 stron. Całkiem fajnie na razie!

Super! Powodzenia dalej.
Pisz na bieżąco jak wrażenia.

Ok.

Boże jaka ta Izabela pusta i jaki ten Wokulski głupi!

johny pisze:Boże jaka ta Izabela pusta i jaki ten Wokulski głupi!

Chyba myślisz dzisiejszymi kategoriami. Wtedy był inny świat.

Trudno myśleć innymi. Zawsze mnie denerwowało, że taki światły człowiek tak się zachowywał.

Mysikrólik pisze:Trudno myśleć innymi. Zawsze mnie denerwowało, że taki światły człowiek tak się zachowywał.

Miłość jest ślepa

Mysikrólik pisze:Trudno myśleć innymi.

Dlaczego? Właśnie o to chodzi, żeby się sposobem myślenia przenieść w tamte czasy inaczej trudno ogarnąć.

PawelK pisze:

johny pisze:Boże jaka ta Izabela pusta i jaki ten Wokulski głupi!

Chyba myślisz dzisiejszymi kategoriami. Wtedy był inny świat.

Oczywiście, zgadzam się! To był oczywiście sarkazm. Zdaję sobie sprawę jakie wtedy były czasy i Prus pięknie to pokazuje.

Czy nigdy nie byliście zakochani po uszy? Przecież nic się nie zmieniło !!!

Barabasz pisze:Czy nigdy nie byliście zakochani po uszy? Przecież nic się nie zmieniło !!!

Być zakochanym po uszy to jedno, a walić takie głupoty jak Wokulski to drugie.

Często jedno wynika z drugiego. W takim stanie (miłość to wspaniały narkotyk) ludzie mówią, a nawet robią dużo głupsze rzeczy.

PawelK pisze:johny napisał/a:
Boże jaka ta Izabela pusta i jaki ten Wokulski głupi!


Chyba myślisz dzisiejszymi kategoriami. Wtedy był inny świat.

Otóż to.
Mam sporo przemyśleń po niedawnej lekturze tej książki.
Nam jest łatwo oceniać takie kobiety, jak Izabela, z perspektywy dzisiejszych czasów.
Ale wtedy takie kobiety były od urodzenia wychowywane w kulcie ich własnej sfery. Od dzieciństwa zajmował się nimi tabun służących. Wszyscy traktowali je jak księżniczki. Własnoręcznie niczego nie robiły, no może jakieś ręczne robótki dla zabicia nudy czy też kwestowanie na szczytny cel.
Często nawet się same nie ubierały, tylko robiła to jakaś pokojowa czy inna służąca.
Zresztą jest w "Lalce" świetny fragment opisujący życie osób z wysokich sfer. Żałuję, że go sobie nie przepisałam, bo jest naprawdę wspaniały. Prus po mistrzowsku opisał rozkład dnia tej sfery

Ja Izabeli tak negatywnie nie oceniam. Ona po prostu przesiąkła pewnymi ustalonymi zasadami.
Owszem, zdarzały się pewnie i wtedy jakieś mezalianse, ale chyba raczej rzadko.

Akurat Iza zachowywała się bardzo współcześnie. Korzyści na pierwszym miejscu.
Rozumiem też że można być zakochanym, ale jest granica zaślepienia, a u Wokulskiego była przesunięta daleko. No i sposób rozwiązania sprawy, gdy już oczy mu się otworzyły. Może to i romantyczne, ale beznadziejnie głupie.
Mógł przed pójściem na tory jeszcze zapisać wszystko na ukochaną, wtedy miałaby sukces pełny przy udanej próbie.

Mysikrólik pisze: No i sposób rozwiązania sprawy, gdy już oczy mu się otworzyły. Może to i romantyczne, ale beznadziejnie głupie. Mógł przed pójściem na tory jeszcze...

Na jakie tory ?! Wokulski od pewnego momentu przestaje się pojawiać, ale nikt nie twierdzi że popełnił samobójstwo. Owszem, któryś z bohaterów sugeruje, że zginął wysadzając jakieś ruiny, ale narrator nie potwierdza tej informacji.
Pamiętam, że pisałem w liceum wypracowanie nt."Co stało się z Wokulskim" i tylko jedna osoba w klasie przyjęła, że zginął. Reszta przytoczyła argumenty wskazujące, że zaszył się w Rosji u Suzina, albo w Paryżu u Ochockiego.

TomaszK pisze:

Mysikrólik pisze: No i sposób rozwiązania sprawy, gdy już oczy mu się otworzyły. Może to i romantyczne, ale beznadziejnie głupie. Mógł przed pójściem na tory jeszcze...

Na jakie tory ?! Wokulski od pewnego momentu przestaje się pojawiać, ale nikt nie twierdzi że popełnił samobójstwo. Owszem, któryś z bohaterów sugeruje, że zginął wysadzając jakieś ruiny, ale narrator nie potwierdza tej informacji.
Pamiętam, że pisałem w liceum wypracowanie nt."Co stało się z Wokulskim" i tylko jedna osoba w klasie przyjęła, że zginął. Reszta przytoczyła argumenty wskazujące, że zaszył się w Rosji u Suzina, albo w Paryżu u Ochockiego.

TomaszKu, Wokulski próbował popełnić samobójstwo kładąc głowę pod pociąg po tym jak przejrzal na oczy. Uratował go droznik Wysocki.

TomaszK pisze: Pamiętam, że pisałem w liceum wypracowanie nt."Co stało się z Wokulskim" i tylko jedna osoba w klasie przyjęła, że zginął. Reszta przytoczyła argumenty wskazujące, że zaszył się w Rosji u Suzina, albo w Paryżu u Ochockiego.

W Paryżu to raczej u Geista z Ochockim

Ale moim zdaniem to raczej wysadził się w powietrze w Zasławiu.

I w ogóle, człowieka tak szaleńczo zakochanego jak Wokulski, może chyba zrozumieć tylko ktoś równie "szaleńczo" zakochany. I nieszczęśliwie.
Jak to Czesio napisał; Miłość jest ślepa.

Według Rzeckiego, Wokulski wart był bycia czymś więcej, niż nieszczęśliwym wielbicielem panny Łęckiej. Ale cóż...

A Belci nie ma co surowo osądzać. Przecież od początku dawała Wokulskiemu do zrozumienia, że uważa go za godnego sięgania piedestału na którym ona się znajduje.
w sumie uczciwe postępowanie.

Gdyby Prus dzisiaj pisał Lalkę może nazwałby Izabelę bardziej dosadnie? Wtedy może nie wypadało a zresztą powieść stałaby się nie tak romantyczna...
Marzyli jej się jednocześnie Ochocki, Starski, Rossi jako kochankowie a Wokulski jako plenipotent
No ale co... Wolno jej było? Wolno.
A, że ten nieszczęśnik się w niej zakochał... Cóż Ona temu winna?

TomaszK pisze: Pamiętam, że pisałem w liceum wypracowanie nt."Co stało się z Wokulskim" i tylko jedna osoba w klasie przyjęła, że zginął. Reszta przytoczyła argumenty wskazujące, że zaszył się w Rosji u Suzina, albo w Paryżu u Ochockiego.

W Paryżu to raczej u Geista z Ochockim

Ale moim zdaniem to raczej wysadził się w powietrze w Zasławiu.

I w ogóle, człowieka tak szaleńczo zakochanego jak Wokulski, może chyba zrozumieć tylko ktoś równie "szaleńczo" zakochany. I nieszczęśliwie.
Jak to Czesio napisał; Miłość jest ślepa.

Według Rzeckiego, Wokulski wart był bycia czymś więcej, niż nieszczęśliwym wielbicielem panny Łęckiej. Ale cóż...

A Belci nie ma co surowo osądzać. Przecież od początku dawała Wokulskiemu do zrozumienia, że uważa go za niegodnego sięgania piedestału na którym ona się znajduje.
w sumie uczciwe postępowanie.

Gdyby Prus dzisiaj pisał Lalkę może nazwałby Izabelę bardziej dosadnie? Wtedy może nie wypadało a zresztą powieść stałaby się nie tak romantyczna...
Marzyli jej się jednocześnie Ochocki, Starski, Rossi jako kochankowie a Wokulski jako plenipotent
No ale co... Wolno jej było? Wolno.
A, że ten nieszczęśnik się w niej zakochał... Cóż Ona temu winna?[/quote]

Hertel pisze:Cóż Ona temu winna?

Ona temu winna, ona temu winna, pocałować go powinna!

Hertel pisze:Ale moim zdaniem to raczej wysadził się w powietrze w Zasławiu.

To wtedy znaleziono by jego zwłoki, medycyna sądowa już istniała. Ale pamiętam wyliczenie, że owszem, część spadku przepisał osobom ze swojego otoczenie, ale większość pozostała na jego koncie. Przydała mu się w Paryżu ?

johny pisze:

Hertel pisze:Cóż Ona temu winna?

Ona temu winna, ona temu winna, pocałować go powinna!

Izabeli Łąckiej nie lubiłem ani w książce, ani w filmie. Ale w pewnym momencie pada kwestia (przemyślenie) Wokulskiego, że być może niewłaściwie ulokował swoje uczucia. Chodziło o Helenkę Stawską, lokatorkę jego kamienicy, wpatrzoną w niego jak w anioła. Może wyjechała razem z nim do Paryża ?

TomaszK pisze:Izabeli Łąckiej nie lubiłem ani w książce, ani w filmie.

Skończyłem 1 tom i muszę powiedzieć, że nawet pod koniec mi zaimponowała pewnym realizmem i konsekwencją. Nie chciała jechać do Paryża aby spłacić długi.

Ostatnio czytając książki fotografuje co ciekawsze fragmenty. W Lalce taki zwrócił moją uwagę.