Kolejny raz stwierdzam, że tak jak pierwsze części kanonu kładą nacisk na przygodę, historyczne zagadki i humor, tak te późniejsze (głównie
Rękawica i
UFO) koncentrują się na opisaniu zupełnie innych, bardziej dojrzałych spraw.
W
Rękawicy oczywiście są też elementy wymienione wcześniej, bo przecież bohaterowie przeżywają przygody, rozwiązują zagadki i są świadkami bądź uczestnikami zabawnych scen. Ale oprócz tego czytelnik znajdzie tam wiele ważnych i trudnych spraw. Dzięki początkowemu prowadzeniu równolegle dwóch akcji i takiemu właśnie wprowadzeniu czytelnika w klimat przygody, Nienacki trafił w dziesiątkę. Sama nie wiem, która część podoba mi się bardziej: czy sama letnia wyprawa czy zimowe do niej przygotowania. Jedno wiem na pewno: scena odnalezienia wraku Szkwała przez Tomasza, rozgrywająca się w zimowej scenerii, jest jedną z najpiękniejszych w kanonie. A odkrycie starego dziennika pokładowego przyprawia mnie o przyjemny dreszcz.
Nienacki wspaniale ukazał problem nastolatki wychowywanej przez zaradnego ojca, dyrektora w Ministerstwie, która z całą szczerością i uporem typowym dla jej wieku stwierdza, że woli szukać nieznanego poety niż jechać do Jugosławii i leżeć na plaży, bo
„i poezja jest człowiekowi potrzebna ... każdy chce mieć w życiu coś pięknego, własnego…”. Jakie to proste i jakie jednocześnie prawdziwe.
Podoba mi się pomysł Tomasza, aby zataić przed swoją załogą fakt, że już dawno dom poety odnalazł. Chodziło mu przecież o to, aby każdy z nich odnalazł siebie samego i swoje marzenia.
Scena, w której Pan Samochodzik pozwala swojemu przeciwnikowi, Baturze, wziąć udział w otwarciu trumny ze złotą rękawicą, autentycznie mnie porusza.
Do tego interesujące jak zawsze u Nienackiego opowieści o poezji i kulturze, o narodowych skarbach.
I te brzmiące cały czas w uszach strofy przepięknego wiersza, które swą melodią i plastycznością odmalowują przede mną lśniącą toń jeziora.
Jeszcze jedna refleksja: tempo zaplanowania ślubu przez Lejwodę i panią Księżyc mnie zdumiewa! Znali się chyba kilka dni? No cóż, na kartach książek wszystko jest możliwe
I na koniec pewien element ówczesnego życia, w który nigdy nie mogę uwierzyć czytając o tym. Być może już o tym gdzieś pisałam, ale nie pamiętam.
W pierwszym rozdziale, kiedy Tomasz czeka na pomoście na swoją załogę czytamy:
"Minęła godzina osiemnasta, przybył chyba pociąg z Warszawy, ponieważ pomost zapełnił się dodatkowymi gromadami objuczonych ludzi. Spoglądali na mnie z zazdrością - w czyściutkim żeglarskim stroju wylegiwałem się beztrosko na dachu kabiny, a oni pocili się w swoich GARNITURACH i mieli za sobą podróż w przepełnionym pociągu."
Czy wtedy ludzie naprawdę jeździli na wakacje w garniturach??? :shock:
(a nuż się da podpuścić... 
)
Chyba się wezmę za czytanie, bo wstyd przyznać, ale tej wiosny nie czytałem Samochodzików. Czesiek, ale pokuta będzie lekka...
Ale przyjemnie było przez minutę pomarzyć.
