Zlot świętokrzyski

Post autor: **TomaszK** » 04 paź 2020, 10:28

Przydałby się jakiś kadr z fimu.

Post autor: **Czesio1** » 04 paź 2020, 10:36

TomaszK pisze:Przydałby się jakiś kadr z fimu.

Kadr że spotkania u pani Ireny czy masz na myśli film że zlotu?

Post autor: **TomaszK** » 04 paź 2020, 20:18

Miałem na myśli kadr z filmu fabularnego, pokazujacy coś co przetrwało do dziś. Może szkołę, albo tę klatkę schodową, skoro taka charakterystyczna ?

Post autor: **PiTT** » 05 paź 2020, 04:40

10. PiTT

Sztolnia na Miedziance część II

Miedź powstaje w masywnych gwiazdach. Złocisty metal trafił do Układu Słonecznego, a zatem na Ziemię, w wyniku wybuchu supernowych, w czasach niewyobrażalnie z ludzkiej perspektywy odległych. Gdy patrzymy na zielononiebieskie ślady rud miedzi w kamieniach odrzuconych na hałdy kopalniane na Miedziance, w istocie patrzymy na szczątki gwiazd. Ta sama pochodząca z gwiazd miedź, która występuje też w naszych ciałach, od wieków była ceniona jako uniwersalny materiał, składnik licznych stopów metali, w tym zwłaszcza brązu. W poszukiwaniu miedzi ludzie zapuszczali się coraz głębiej pod ziemię. Czynili tak także na górze, która swą nazwę wzięła właśnie od miękkiego i do dziś cennego metalu.
Wiele jest miejsc na górze Miedzianka, w których ciekawy wędrowiec może zanurzyć się pod powierzchnię ziemi. Jaskinie i szyby, ślady działania potężnych sił natury i ludzkiej działalności, często się tu łączą. W poszukiwaniu cennej miedzi od wieków kuto w górze korytarze, w ślad za zielonkawymi i niebieskimi smugami żył, wijącymi się kapryśnie w skałach, a czasami - jeśli wierzyć relacjom – prowadzącymi ku legendarnym gniazdom większych złóż. Gdy pod uderzeniem kilofa odsłaniała się naturalna pustka jaskini, stawała się ona od razu częścią kopalnianego chodnika. Czasem poszerzona, czasem podparta drewnianą belką, a czasem niezmieniona w swej naturze. A gdy jaskinia się kończyła, a miedź dalej kusiła i nęciła śladami na ścianach, wówczas pewna dłoń, twarda stal, a nieco później także potęga dynamitu tyczyły dalszą drogę... Ku spodziewanym złożom, bogactwu, sławie.
Tych jednak na Miedziance było za mało. Z czasem sprzęt został wywieziony, a ślady ludzkiej działalności zaczęły znikać. Resztki kopalnianych urządzeń pokryła rdza, belki zgniły, a głębokie korytarze zalała woda. Drogi i ścieżki zaczęły zarastać.
Zanim tak się jednak stało, tuż po II wojnie światowej, Miedzianka tętniła życiem. Miedź była przecież potrzebna i kopalnia rozbudowywała się. W takim właśnie miejscu akcję swojej powieści Księga urwisów osadził Edmund Nizurski. W powieści nie mogło oczywiście zabraknąć eksplorowania kopalnianych korytarzy, które z jednej strony ciekawiły, z drugiej zaś przerażały chłopięcych bohaterów. W poszukiwaniu zaginionej piłki, a potem - co jest znakiem tamtych czasów - tropiąc podstępnych zachodnich dywersantów, bohaterowie zapuścili się zarówno w opuszczone i ciasne stare szyby, jak i w nowe korytarze budowanej kopalni.
Ciemny labirynt tajemniczych korytarzy, nikłe światło górniczej lampy, szmer kropli wody spływających po ścianach oraz mroczne opowieści pozwoliły Nizurskiemu stworzyć nastrój niepewności i zagrożenia. Tego nadal było jednak autorowi za mało. W powieści pojawia się bowiem świetnie napisana sekwencja scen mrożących młodym czytelnikom krew w żyłach. Następuje wybuch i chłopcy zostają zamknięci w śmiertelnej pułapce - kopalnię zaczyna zalewać woda, która odcina drogę ucieczki:

„Nagle ujrzeli, że coś błyska im pod nogami i chlupocze. To woda! Skąd tyle jej się tu wzięło? Sunie szerokimi językami, podnosi się...
— Uciekajmy! — krzyknął Rudniok. — Woda zatapia chodnik!
Chłopcy rzucili się w kierunku szybu.
— Gdzie biegniecie?! — wołał za nimi Rudniok. — Nie widzicie, że stamtąd przecież płynie?
Chłopcy zatrzymali się. Przed nimi szalała woda. Całe kaskady wody, czarne, błyszczące jak smoła, z szumem i hukiem przeraźliwym spadały gdzieś z góry. Pieniąc się i rozpryskując o skały, wypełniały szybkim nurtem chodniki. A wszystko to pokrywała mgła — tysiące drobniutkich kropelek zawieszonych w powietrzu na cząsteczkach kurzu skalnego i mieniących się złotawo w blasku lampy.
Cofnęli się przerażeni i zaczęli uciekać w przeciwną stronę, ile sił w nogach.
A woda ścigała się z nimi.
(...)
Wkrótce brodzili już do połowy łydek. Jedyne, co ich mogło uratować, to zahamowanie się przypływu, ale wody przybywało coraz więcej. Wkrótce każdy zdał sobie sprawę, że niebezpieczeństwo jest śmiertelne, a zguba bliższa, niż przypuszczali. Woda sięgała już po kolana i wlewała się do butów. Biec było coraz trudniej. Nogi drętwiały im z zimna, a na czołach pot perlił się kroplami. śmiertelnie znużeni, podtrzymywali się wzajemnie, żeby nie upaść. Niebawem woda sięgała im już do bioder.
(...)
Upływały minuty pełne grozy. Woda podnosiła się ustawicznie, jakby ktoś gdzieś w górze stale pompował w tym samym tempie. Lecz widać rozstrzygnięcie losów nieszczęśliwych ofiar miało być szybsze, niż się zrazu wydawało. Bo oto niespodziewanie napłynęła nowa fala — poziom wody podskoczył od razu o jakieś dziesięć centymetrów i zaczął przybierać w nowym, wzmożonym tempie. Widocznie głębiej położone korytarze zostały już całkowicie zalane i cała masa runęła na chodnik, którym szli chłopcy.
(...)
Wreszcie woda podniosła się tak wysoko, że dzieliło ją od stropu nie więcej niż dwadzieścia centymetrów. Miejscami fala tłukła już o sklepienie. Zrozumieli, że to koniec...
(...)
Karlik posuwał się z trudem, trzymając w ręku lampę. Bryzgi wody przewalały się z sykiem przez płomień. Żeby nie zgasła, rozkręcił kurek na największy gaz. W głowie tłukły mu się słowa ojca: „Górnik nigdy nie porzuca lampy”. Lampa teraz była najważniejsza. Chyba tylko ona utrzymywała ich jeszcze przy świadomości i życiu. Ona jeszcze pozwalała im wierzyć, że to wszystko, co przeżywają, to tylko przygoda... straszna, ale przygoda, rzeczywiście przygoda, a nie jakiś potworny majak senny, że naprawdę jest woda i skały, a wśród nich... oni. Gdyby ona zgasła, to byłby koniec. Przestaliby wierzyć, że jeszcze żyją, że walczą, że są, i wtedy zginęliby naprawdę.”
Edmund Nizurski, „Księga urwisów”

W filmowej adaptacji pt. „Tajemnica dzikiego szybu” sceny odbywające się w zalewanej kopalni do dziś robią wrażenie. Chłopcy rozpaczliwie walczą o życie w niemal zupełnych ciemnościach, poziom wody wzrasta, nie wiadomo dokąd uciekać. Mimo, iż sceny te kręcono w studiu, klaustrofobiczne wnętrza kopalnianych korytarzy, strumienie wody i nieustannie podnoszący się jej poziom wciąż robią spore wrażenie.

Jednym z największych systemów podziemnych na górze Miedzianka jest jaskinia w Sztolni Zofia. Liczący łącznie ponad 500 metrów system naturalnych jaskini i sztucznych chodników wydaje się całkiem niezłym kandydatem na pierwowzór Dzikiego Szybu. Przy zachowaniu podstawowych zasad bezpieczeństwa jest to też miejsce, które można zwiedzić.

Zlotowicze u podnóża Miedzianki
fot. PiTT

Czesio1 rejestruje wykład TomaszKa
fot. PiTT

W drodze na szczyt Miedzianki
fot. PiTT

Jedno z wejść do Sztolni
fot. PiTT

Chwila odpoczynku przed eksploracją jaskini
fot. PiTT

Plan Jaskini
fot. źródło: http://jaskiniepolski.pgi.gov.pl/Detail ... mation/847

Czesio poszukuje drugiego wejścia do sztolni
fot. PiTT

Drugie wejście do sztolni
fot. PiTT

Do jaskini prowadzą dwa wejścia. Aby dotrzeć do każdego z nich należy kilka minut wspinać się zboczem góry. Wreszcie ukazuje się naturalny otwór jaskini. Po krótkich przygotowaniach można zapuścić się w ciemne i chłodne korytarze.

Drugie wejście do sztolni
fot. PiTT

Sztolnia na Miedziance
fot. Winnetou

PiTT wspina się po śliskim korytarzu sztolni
fot. Czesio1

Pierwsze metry pod ziemią stanowi naturalna jaskinia. Od głównego korytarza odchodzą, często prowadząc w górę, ślepe zaułki. Rumosz skalny i charakterystyczna czerwona błotnista ziemia. Cisza. Chłód.

Część ekipy PiTTa: Mysikrólik, Vasco, Winnetou i Ater
fot. Czesio1

Na jednej ze ścian znajdujemy tajemnicze ciągi liczb namalowane białą farbą. Obraz szeroki i wysoki na kilka metrów. Szyfr? Komunikat dla wtajemniczonych? Zagadka, której nie rozwiążemy. Część znaków zmyła już woda...

Tajemnicze cyfry na ścianach jaskini
fot. Czesio1

Sztolnia na Miedziance
fot. PiTT

Po kilkunastu metrach pojawia się ślad działalności ludzkiej – drewniana belka podpiera fragment sklepienia. Pewnie niektórzy wyobrażają sobie, jak powieściowi bohaterowie również przeciskali się pomiędzy kamiennymi ścianami. Jak wytężali wzrok usiłując w świetle lampy odszukać dalszą drogę. Jak – podobnie jak my – ślizgali się na ubłoconych kamieniach.

Drewniana belka podpierająca sklepienie
fot. PiTT

Sztolnia na Miedziance
fot. PiTT

Sztolnia na Miedziance
fot. Winnetou

Sztolnia na Miedziance
fot. PiTT

Czesio z nieodłączną kamerą rejestruje korytarze sztolni
fot. Winnetou

Mysikrólik w sztolni
fot. Winnetou

Sztolnia na Miedziance
fot. PiTT

Sztolnia na Miedziance
fot. Winnetou

Sztolnia na Miedziance
fot. PiTT

Czesio i Psycholog
fot. Winnetou

Korytarze jaskini stopniowo przechodzą w górniczy wygodniejszy chodnik. Można się wyprostować. Na ścianach ślady narzędzi, a czasami otwory – czy wykute pod materiały wybuchowe czy w celu poszukiwania żył miedzi? Tego wiedzieć nie będziemy.
Jeszcze kilka metrów i otwiera się w dół niemal pionowy szyb. Liczy on 30 metrów, wiemy że na dole są tylko dwa małe korytarzyki, jeden częściowo zalany wodą. Aby tam się opuścić potrzeba jednak sprzętu wspinaczkowego. Nam pozostaje spojrzeć w dół, w ciemność i przywitać się z grupą, która dotarła drugim wejściem nad przeciwną ścianę szybu. Cel wyprawy osiągnięty.

Lina nad pionowym szybem
fot. Winnetou

Pionowy szyb wypełniony wodą
fot. Winnetou

Ekipa TomaszKa po drugiej stronie szybu
fot. Czesio1

W drodze powrotnej dostrzegliśmy jeszcze niewielki szyb prowadzący stromo w górę... W poprzednią stronę był zupełnie niewidoczny. Szybka decyzja i zapuściliśmy się także tam. Strome podejście, usuwające się spod nóg kamyki. Szybsze bicie serca. Coraz ciaśniej, ale idziemy dalej. Wreszcie docieramy do miejsca, którego pokonać już nie możemy. Tu chyba niewielu turystów dociera. Robimy pamiątkowe zdjęcia i wracamy do głównego korytarza.

Mysikrólik
fot. PiTT

PiTT
fot. PiTT

fot. kadr z filmu "Tajemnica dzikiego szybu"
https://filmpolski.pl/fp/index.php?foto ... ria=152445

fot. kadr z filmu "Tajemnica dzikiego szybu"
https://filmpolski.pl/fp/index.php?foto ... ria=152445

Po chwili światło latarek blednie, nie ma szans w zestawieniu z blaskiem słonecznego dnia wnikającym przez wejściowy otwór jaskini. Jeszcze chwila i mrużymy oczy na zewnątrz. Można już zdjąć z głów kaski. Robimy zdjęcia.

Ufff, jak gorąco po wyjściu z chłodnej jaskini
fot. PiTT

Sięgamy do książki Niziurskiego, oglądamy monetę wybitą z polskiej miedzi. To niesamowite, ale ten mały krążek wybito z metalu, który wydobyto gdzieś w okolicy miejsca, w którym jesteśmy.

"Księga urwisów"
fot. PiTT

TomaszK czyta fragment "Księgi urwisów"
fot. PiTT

Post autor: **PiTT** » 05 paź 2020, 04:44

11. PiTT

Jaskinia w Sztolni Teresa na Miedziance

Choć Jaskinia w Sztolni Zofia jest interesującym miejscem, już po jej zwiedzeniu trudno myśleć o tym, aby mogła w rzeczywistości być pierwowzorem Dzikiego Szybu. Oczywiście naiwnością byłoby sądzić, że pisarz wyłącznie odzwierciedlił wprost konkretny obiekt, że nie było go stać na własny twórczy wkład. świat przedstawiony rządzi się swoimi prawami i dla celów fabuły potrzebne było, aby Dziki Szyb był połączony z nowo powstającą kopalnią i aby był zlokalizowany tak, by chłopcy mogli znaleźć się w sytuacji, w której zapuszczenie się do środka było potrzebne.
Gdyby jednak chcieć znaleźć miejsce pasujące choć trochę do książkowego opisu, Sztolnia Zofia niezbyt pasuje. Aby dotrzeć do jej wejścia trzeba przeznaczyć przynajmniej kilka minut na forsowny marsz pod górę. Trudno wyobrazić sobie, aby chłopcy tylko po to, aby pograć w piłkę nożną, pokonywali taką trasę, zwłaszcza że przed wejściem do jaskini nie ma żadnego nawet w miarę równego miejsca nadającego się do futbolu. Wreszcie sama jaskinia w pierwszych kilkudziesięciu metrach nie ma pionowego szybu, do którego mogłaby wpaść piłka.
Jest jednak inne miejsce na górze, które wydaje się znacznie bardziej prawdopodobne –znacznie trudniej dostępna do zwiedzania Jaskinia w Sztolni Teresa.

Plan Jaskini Teresa na Miedziance
fot. PiTT

Wejście do jaskini znajduje się na poziomie szosy – w ogóle nie trzeba się wspinać na górę. Po pokonaniu krótkiej kotlinki, dziś porośniętej relatywnie młodym lasem, otwiera się zamknięta stromymi ścianami dawnego kamieniołomu otwarta przestrzeń. Jest dość równa, a kilkadziesiąt lat wcześniej była zapewne pusta, gdyż tyle co najwyżej liczą sobie lat porastające ją na brzegach drzewa. Dałoby się tu całkiem wygodnie grać w piłkę.
Po prawej stronie, osłonięte ochronnym ogrodzeniem, otwiera się wejście do jaskini prowadzące pionowo w dół. Na głębokości około 3–4 metrów znajduje się pierwszy poziom, z którego w dół prowadzą wąskie szybiki. Gdyby z góry wpadła tu piłka, mogłaby trafić do najbardziej pionowego szybu i zniknąć bez śladu w ciemnej otchłani.

Wejście do jaskini Zofia
fot. PiTT

Aby zapuścić się w głąb potrzebny jest jednak sprzęt wspinaczkowy. Z myślą o tym miejscu zabrałem go ze sobą. Przygoda kusi, nie ma na co czekać, rozpoczynam krótką „Podróż do wnętrza Ziemi”. Nie jest to żadna wielka wyprawa speleologiczna, dla zawodowców taki mały obiekt to pewnie nic takiego. Dla mnie to jednak wyprawa. Przygotowanie sprzętu i jego sprawdzenie zajmują dłuższą chwilę. Musi być pewne. Mam fachowego asystenta, wszystko gra. Kilka słów pożegnania i ruszam.

Sztolnia Teresa
fot. PiTT

PiTT opuszcza się wgłąb sztolni
fot. PiTT

Sztolnia Teresa
fot. PiTT

Psycholog i Vasco przed wejściem do sztolni
fot. PiTT

Pierwszy etap wydaje się prosty, choć – jak się okaże – nie obejdzie się bez małych perypetii, o których będzie można kiedyś opowiadać przy ognisku. Już po chwili można zajrzeć jednak do pierwszego z szybów. Nie wygląda on niestety zbyt obiecująco, gdyż zalany jest częściowo wodą – bez zapuszczenia się głębiej trudno stwierdzić, czy w ogóle dałoby się dojść gdzieś dalej.
Kolejny korytarzyk zablokowany jest rumoszem skalnym. ślepy zaułek. Zostały jeszcze dwa do sprawdzenia.
Wreszcie się udało – następny szybik prowadzi do ciasnego korytarzyka pod ziemią. Na ziemi porzucone skorodowane wiadro. Ciekawe, od ilu lat tu leży, wygląda na dość wiekowe.

Skorodowane wiadro na dni sztolni
fot. PiTT

W tym miejscu nie mamy już do czynienia z wygodnymi szerokimi korytarzami, jak miało to miejsce w Sztolni Teresa. Jest ciasno, trzeba się przemieszczać na czworakach albo nawet czołgać. Trudno się obrócić albo w ogóle nie jest to możliwe i trzeba się wycofywać rakiem. Już po kilku metrach po zgaszeniu latarki nie widać zupełnie nic – załomy szybu i korytarza skutecznie odcinają dopływ słonecznego światła.

Sztolnia Teresa
fot. PiTT

Sztolnia Teresa
fot. PiTT

Po krótkiej eksploracji tego fragmentu postanawiam sprawdzić potencjalnie najciekawsze zejście – niemal pionowy ciasny szybik pod przeciwległą ścianą. Tu nie da się traktować liny jako dodatkowej asekuracji – opuszczenie się na niej to praktycznie jedyna możliwość.

Lina asekuracyjna PiTTa
fot. PiTT

Sztolnia Teresa
fot. PiTT

Szyb zwęża się do niekomfortowej szerokości zacisku. Trzeba się przeciskać, a nie jestem dobrze ułożony. Powinienem zawrócić, ale wydaje się, że 2–3 metry dalej robi się nieco szerzej – będzie można zmienić pozycję. Tak jest też rzeczywiście. Po chwili odkrywa się fragment korytarzyka. Korytarzyk to za dużo powiedziane. Wąski wygrzebany w ziemi i skale tunelik, w którym ledwo mieści się jedna osoba. Widać jednak dalszy ciąg jaskini – kolejny zaciskający się szybik. Idę dalej, czyli głębiej. Gdzieś w bok otwiera się wąska szczelina. Latarka grzęźnie w ciemnościach, w ogóle nie widać, dokąd to prowadzi.
Latarka nie jest też w stanie sięgnąć w głąb otworu, do którego chcę się zapuścić. Z planów i opisu wiem, że nie jest tu wcale aż tak głęboko, a na dole powinien być większy korytarzyk, ale wyobraźnia mówi coś innego. Jest zupełnie inaczej, gdy jest się samemu, w ciemnościach, z ramionami niemal wklinowanymi w ciasnym otworze. Nie widać nawet promienia słonecznego światła, załomy ścian skutecznie odcinają też od jakichkolwiek odgłosów z zewnątrz. Słychać tylko własny oddech, tarcie ubrania o skałę, skrzypienie uprzęży. Latarka wyłapuje tylko fragmenty otoczenia.
Kolejne powtarzalne ruchy. Przesuwam bloker na linie, unoszę wolny koniec i kolejne 30–40 cm w dół. I następny raz. I następny. Wydaje się, że trwa to bardzo długo, ale to mózg płata figle – poczucie czasu zmienia się w takiej sytuacji. To tylko kilka minut. Jest tak wąsko, że lina praktycznie nie przenosi już mojego ciężaru. Opieram się ze wszystkich stron o ściany szybiku. I jeszcze trochę w dół. I jeszcze raz. I jeszcze. No i koniec.

Sztolnia Teresa
fot. PiTT

Sztolnia Teresa
fot. PiTT

Skończyła mi się lina, dotarłem do węzła na jej końcu. Niestety, brakuje co najmniej kilku metrów. Nie wiem, jak wygląda przejście z szybiku do korytarzyka, który widoczny był na planach. Gdybym się wypiął, a odległość pomiędzy podłogą korytarzyka, której nie jestem w stanie stąd nawet oświetlić latarką, była zbyt duża, powrót mógłby nie być możliwy bez wsparcia z zewnątrz. Jeśli zaś szybik dalej nieco się rozszerza, na mokrych błotnistych ścianach nie dam rady się utrzymać. Takich rzeczy się nie robi. Szybka konsultacja z planem, zdjęcie. Jeszcze chwila bez światła, aby poczuć klimat miejsca w zupełniej ciemności i ciszy. Kilkadziesiąt sekund poza światem. Ciemno, cicho i bez ruchu. Brak bodźców. Dziś dalej nie zejdę.
Powrót zajmuje dłuższą chwilę. Po pewnym czasie mrok rozjaśnia się. Zaczyna być coś słychać. Zabłocony, zmęczony, ale zadowolony – wychodzę. Patrzę na charakterystyczne czerwone błoto na butach, uprzęży i ubraniu. Czyż nie o takim czerwonym błocie pisał Nizurski?
Była to mała przygoda, ale na miarę moich możliwości. Warto czasem przejść z przygodą na ty.

Post autor: **Czesio1** » 05 paź 2020, 09:52

TomaszK pisze:Miałem na myśli kadr z filmu fabularnego, pokazujacy coś co przetrwało do dziś. Może szkołę, albo tę klatkę schodową, skoro taka charakterystyczna ?

Ja tego filmu niestety nie posiadam. Ale jak mi się uda na niego trafić to wrzucę kadr.

Post autor: **Czesio1** » 05 paź 2020, 09:54

Dzięki PiTT za wrzucenie obu relacji. Zdjęcia dorzucę na wolnym czasie.
Czyli mamy już całość relacji. Wkrótce pojawi się ona w temacie z relacjami w chronologicznej kolejności

Post autor: **TomaszK** » 06 paź 2020, 11:17

PiTT, nie pozamieniałeś przypadkiem nazw "Zofia" i "Teresa" ?

Post autor: **PiTT** » 06 paź 2020, 21:17

TomaszK pisze:PiTT, nie pozamieniałeś przypadkiem nazw "Zofia" i "Teresa" ?

Racja, w drugim tekście jest pomyłka

Post autor: **Czesio1** » 06 paź 2020, 21:18

PiTT pisze:
TomaszK pisze:PiTT, nie pozamieniałeś przypadkiem nazw "Zofia" i "Teresa" ?
Racja, w drugim tekście jest pomyłka

Chyba już poprawiłem. Czy tak ma być?

Post autor: **PiTT** » 06 paź 2020, 21:20

Czesio1 pisze:
PiTT pisze:
TomaszK pisze:PiTT, nie pozamieniałeś przypadkiem nazw "Zofia" i "Teresa" ?
Racja, w drugim tekście jest pomyłka
Chyba już poprawiłem. Czy tak ma być?

Teraz ja poprawiałem w tekście. Chyba już wszędzie jest ok.

Post autor: **Czesio1** » 07 paź 2020, 12:14

Relację zatem mamy już ukończoną, możemy przystąpić do zrobienia projektu foto-albumu z Bocheńca. Kto jest chętny do nabycia egzemplarza? Nie znam jeszcze szczegółów cenowych, to podam w późniejszym terminie.

Lista zapisów na foto-album z Bocheńca:

1) TomaszK
2) Czesio1

Post autor: **Eksplorator63** » 07 paź 2020, 12:23

Eksplorator63 jestem chętny na foto - album.

Post autor: **Czesio1** » 07 paź 2020, 12:24

Eksplorator63 pisze:Eksplorator63 jestem chętny na foto - album.

Bardzo proszę:

Lista zapisów na foto-album z Bocheńca:

1) TomaszK
2) Czesio1
3) Eksplorator63

Post autor: **Mysikrólik** » 07 paź 2020, 19:43

Album foto dla mnie.

Post autor: **Czesio1** » 07 paź 2020, 20:22

Mysikrólik pisze:Album foto dla mnie.

Bardzo proszę:

Lista zapisów na foto-album z Bocheńca:

1) TomaszK
2) Czesio1
3) Eksplorator63
4) Mysikrólik

Post autor: **Hanka** » 07 paź 2020, 20:23

i dla mnie, dostanę od razu 3 od Czesia bo 2 moje leżą u niego w domu

Post autor: **Czesio1** » 07 paź 2020, 20:27

Hanka pisze:i dla mnie, dostanę od razu 3 od Czesia bo 2 moje leżą u niego w domu

Tere-fere. Był czas żeby odebrać, teraz zostały sprzedane.

Lista zapisów na foto-album z Bocheńca:

1) TomaszK
2) Czesio1
3) Eksplorator63
4) Mysikrólik
5) Hanka

Post autor: **Czesio1** » 08 paź 2020, 19:55

10a. Czesio1

Sztolnia na Miedziance część II - postscriptum

Po udanej eksploracji sztolni Teresa na Miedziance, gdy wszyscy Zlotowicze udali siew drogępowrotną do zostawionych u podnóża góry wehikułów, jeden z Forowiczów nie mógł sobie odpuścić zdobycia samego szczytu góry Miedzianki. To Czesio, który uwielbia górskie szwendaczki. I nie żałował tego kroku jak mi się później zwierzył. Szczyt góry znajdował się bowiem ledwie kilka minut drogi od miejsca z którego schodziliśmy. I oto oczom Czesia ukazał się przepiękny widok.

Widok ze szczytu góry Miedzianki na okolicę
fot. Czesio1

Post autor: **TomaszK** » 08 paź 2020, 20:54

Relację PiTTa przeczytałem szczegółowo dopiero teraz - po dołożeniu zdjęć. Niesamowite było to zjeżdżanie do ciemnej studni. Dobrze że mnie tam nie było, bo jako organizator pewnie bym protestował.

Post autor: **Mysikrólik** » 08 paź 2020, 21:16

TomaszK pisze:Relację PiTTa przeczytałem szczegółowo dopiero teraz - po dołożeniu zdjęć. Niesamowite było to zjeżdżanie do ciemnej studni. Dobrze że mnie tam nie było, bo jako organizator pewnie bym protestował.

Jak ja mu zazdrościłem wtedy. Nie dość że fajna przygoda, to jeszcze miał chłodek. W tej kotlince było chyba ze 40 C i przy samej jaskini nie było cienia.

Post autor: **Czesio1** » 25 paź 2020, 19:14

Do mojej relacji z Miedzianki (postscriptum) dorzuciłem jeszcze trzy zdjęcia, a właściwie trzy panoramy, które znalazłem w aparacie:

Widok ze szczytu góry Miedzianki na okolicę
fot. Czesio1

Post autor: **Czesio1** » 11 lis 2020, 15:38

Z pewnym takim delikatnym poślizgiem zapraszam w tym szczególnym dniu do obejrzenia pierwszego odcinka serialu z naszego ostatniego zlotu w Górach świętokrzyskich:

XVII Forowy Zlot świętokrzyski Bocheniec 2020 odcinek 1

Mam nadzieję, że będzie to dla nas formą odpoczynku po forowym Marszobiegu Niepodległości.
Przy okazji chciałem podziękować Aldonie za podsunięcie pomysłu na czołówkę serialu.

Post autor: **Hanka** » 11 lis 2020, 16:56

noo, fajna niespodzianka przy święcie Czesiu

Post autor: **Mysikrólik** » 11 lis 2020, 17:17

Dramat ten film.

Mogłeś się zatrzymać na tych jaskiniach.

Post autor: **Czesio1** » 11 lis 2020, 17:50

Mysikrólik pisze:Dramat ten film.

Mogłeś się zatrzymać na tych jaskiniach.

Czyli mam sobie darować robienie kolejnych odcinków?
Co tam Ci nie spasowało Mysikróliku?

Post autor: **Hanka** » 11 lis 2020, 18:11

Mysikrólik pisze:Dramat ten film.

Mogłeś się zatrzymać na tych jaskiniach.

na następnym zlocie trzeba zabrać Czesiowi ten aparat

Post autor: **Czesio1** » 11 lis 2020, 18:19

Hanka pisze:
Mysikrólik pisze:Dramat ten film.

Mogłeś się zatrzymać na tych jaskiniach.
na następnym zlocie trzeba zabrać Czesiowi ten aparat

I Ty Brutusie przeciwko mnie? Co Wam nie pasuje w tym filmie?

Post autor: **TomaszK** » 11 lis 2020, 18:21

25 minut, super ! Wezmę popcorn i już zasiadam.

Czesio1 pisze:Przy okazji chciałem podziękować Aldonie za podsunięcie pomysłu na czołówkę serialu.

Aldona tam była ? Jakoś mi umknęła. Albo to przez te luki pamięciowe.

Post autor: **Czesio1** » 11 lis 2020, 18:23

TomaszK pisze:25 minut, super ! Wezmę popcorn i już zasiadam.

To po recenzji Mysiego i Hanki aż się boję Twojego komentarza TomaszKu

TomaszK pisze: Aldona tam była ? Jakoś mi umknęła. Albo to przez te luki pamięciowe.

No właśnie nie była i tego na pewno nie może sobie darować.