van de loro pisze:Dodam jeszcze od siebie Milady, to bardzo ciekawa postać, jedyna kobieta w tej książce.
Chciałbym tu powiedzieć słowo w obronie Krwawej Mary, która ma swoje kłopoty ale też w pełni zachowuje kobiecość.
Ale wróćmy do Milady. Za co ją szanujemy? Za to, że "zawsze wie, jak się zachować" (to, że nie zawsze jeszcze wie, jak się ubrać na wyprawę, można łatwo nadrobić). Wychowana w prostym otoczeniu żywiła ambicje, ale wchodząc do wyrafinowanych i w pewnym stopniu snobistycznych kręgów nie przesiąkła zamiłowaniem do pozorów i nie zatraciła trzeźwego spojrzenia. Potrafiła wybrać dla siebie najlepsze cechy obu środowisk.
Nie wiem, czy taki był zamysł autora co do książki, czy jedynie dało o sobie znać jego życiowe nastawienie w czasie, gdy powstawała. W każdym razie taki widzę efekt: to jest książka o szukaniu kompromisu. Między rozwojem technicznym a światem przyrody i historii. Między wyrębem lasu a względami krajobrazowymi. Między grupami turystów korzystających z jeziora. Między wizerunkiem "karampuka" bez wdzięku a postawą pretensjonalnej, bezradnej damulki. "
Oczywiście, ale musiałabym mieć mniejsze wiadro" - w tych mądrych słowach Milady daje przykład jak otworzyć się na świat i na innego człowieka pozostając jednocześnie sobą, nie próbując przybrać nienaturalnej pozy. Miss Kapitan jest główną negatywną postacią między innymi dlatego, że jest w swojej nienawiści bezkompromisowa. Winnetou był początkowo bezkompromisowy po stronie (mówiąc skrótowo) dobra, ale przy tym nieskuteczny i potencjalnie szkodliwy, zanim Szara Sowa nauczył go, że z realiami można i trzeba się liczyć nie gubiąc przy tym szlachetności.
W świecie kompromisu każdy może znaleźć właściwą sobie drogę życiową - w mieście albo poza miastem, w małżeństwie albo poświęcając się jakiejś pasji. Zastanawiam się jednak, czy może (podobnie jak w powieściach Maya o Winnetou, gdzie prawdziwym bohaterem jest Old Shatterhand) cichym faworytem autora są nie tytułowe postacie, lecz Milczący Wilk. On najpełniej potrafił połączyć innowacyjną pracę w dziedzinie techniki z szacunkiem dla przyrody. On pogodził zamiłowania zawodowe z życiem rodzinnym. Jedna z bohaterek pochlebnie wyraża się o nim jako o mężczyźnie, przeciwstawiając go niedojrzałym Winnetou i Samochodzikowi. Nie mam pewności, ale myślę, że mógło to być w istocie zdanie samego autora.
Naturalnie, cała ta filozofia szukania drogi pośredniej została wyrażona w dość prosty sposób, bo to jest jednak powieść dla młodzieży.
Pozdrawiam,
Kynokephalos
, ale nie spodziewałem się, że nikt nic nie napisał o książce, w której jest masa przygód, wakacje, lato, jeziora, toż to motto Tomaszowych wypraw! Poza tym wątek romantyczno-romansowy, piękne kobiety. A tu cisza, jak po śmierci organisty. 
