15 - Relacja z XV Forowego Zlotu Fantomasowego Loara 2018

Post autor: **Czesio1** » 23 sie 2018, 18:56

XV FOROWY ZLOT FANTOMASOWY
LOARA 2018
1-9 sierpnia 2018 roku

Post autor: **VdL** » 05 sie 2019, 14:23

1. VdL

Podróż do Francji, rejs po Sekwanie

1 sierpnia 2018r. w południe, w siedzibie Mysikrólików w Opalenicy stawiliśmy się w stuprocentowym składzie. Następnie udaliśmy się pod hotel Remes, gdzie czekał na nas nasz wspaniały autokar wraz z grupą bydgoską.

Ciekawe czy dla nas wystarczy miejsca w luku bagażowym -
- zastanawiają się VdL i Wilhelm Tell
fot. Ater

Luk bagażowy Setry już prawie zapełniony
fot. Ater

Ruszyliśmy stamtąd ku nowej przygodzie, mając do pokonania 1300 km drogi do Paryża.

Tomaszek śpiewa...
fot. Ater

...a Czesio wszystko rejestruje na kamerze
fot. Ater

Byliśmy na terenie Niemiec, kiedy na zegarze wybiła 17.00 – godzina „W”. W kraju słychać wtedy syreny alarmowe, my uczciliśmy chwilą ciszy pamięć bohaterów Powstania Warszawskiego.
Im dłużej jechaliśmy, tym weselej było w naszym autokarze. Nasi kierowcy – Maciek i Dawid dbali o dobrą muzę, a nam dopisywały humory wprawione w nastrój „ Justowym Winem” i „Darem Puszczy”. Dzieci bawiły się przednio na tylnych siedzeniach autokaru.

Rozmowy w autokarze
fot. Ater

Degustacja trunków, ogóreczków kiszonych i smalczyku
fot. Ater

Iga z Celiną
fot. Ater

Jest super - gest johny'ego mówi wszystko
fot. Ater

Postój przy niemieckiej autostradzie; Hanka w rozmowie
z naszymi kierowcami: Maciejem i Dawidem
fot. Czesio1

Nocne śpiewy w autokarze, TomaszK wyśpiewuje "Jolkę"
fot. Czesio1

Dopiero późną nocą zapadła cisza. Podróż przebiegła nam spokojnie i bezpiecznie.
2 sierpnia o 5.20 byliśmy na miejscu, na parkingu w pobliżu stacji metra Bercy – w Paryżu. Pobudka i toaleta na dworcu.

Na parkingu w pobliżu stacji metra Bercy
fot. Czesio1

Wschód słońca w parku, przy stacji metra i pierwsze spojrzenie na Paryż z mostu na Sekwanie. Wokół nas tłumy ludzi, przyjeżdżających, odjeżdżających, mówiących w różnych obcych językach. Paryż od świtu tętnił życiem.

Ruszamy do stacji metra
fot. Ater

Hanka z Oldmalarzem sprawdzają na mapie czy dobrze idziemy
fot. Ater

O 8.30 była zbiórka i wyjeżdżaliśmy metrem pod Wieżę Eiffla. Kiedy wyłoniła się w całości z zabudowań, byliśmy zaskoczeni. Nie była tak wielka, jak sobie ją wyobrażaliśmy, była za to, w pięknym piaskowym kolorze, bardzo pasującym do otaczających ją kamienic.

Wieża Eiffla
fot. Ater

Pod wieżą zastaliśmy niedługą kolejkę, ale „o zgrozo” okazało się, że nie wjedziemy – był strajk na najsłynniejszej wieży świata. Staliśmy chwilę niedowierzając.

Zlotowicze ze smętnymi minami przyjęli fakt, że z powodu
strajku na wieży nie będzie możliwy wjazd na górę
fot. Ater

Zrobiliśmy kilka fotek pod Wieżą

Zlotowicze pod Wieżą Eiffla
fot. Ater

Wieża Eiffla w całej okazałości
fot. Czesio1

W drodze powrotnej w głowie Yvonne urodził się pomysł – „ płyniemy statkiem po Sekwanie”.
Kilka minut po 10 byliśmy już na „Bateaux Mouches”. Płynęliśmy po Sekwanie, a słońce grzało już mocno.

Eksplorator63 i panna Monika
fot. Ater

Górny pokład statku
fot. Ater

Górny podkład statku
fot. Czesio1

Młodzież okupowała dolny pokład
fot. Czesio1

Na rzece, na jednej z barek zupełnie, jak na zamówienie naszego „Panasamochodzikowego forum” stała amfibia – Pana Tomasza.

Amfibia Pana Tomasza
fot. VdL

Płynąc podziwialiśmy piękne paryskie kamienice o piaskowych elewacjach, szarych okiennicach i srebrzystych dachach.

Budynki nad Sekwaną
fot. Ater

Budynki nad Sekwaną
fot. Ater

Mijaliśmy wiele pięknych mostów, wśród których stylem wyróżniał się most Aleksandra III.

Most Aleksandra III
fot. Ater

Budynek Zgromadzenia Narodowego
fot. Ater

Po lewej stronie widać było ogromny gmach Muzeum Luwr, po prawej budynek dworca – Muzeum d’Orsey.

Luwr
fot. Ater

Muzeum d'Orsay
fot. Ater

Widzieliśmy słynną paryską uczelnię – Sorbonę oraz ulubione miejsca piknikowe paryżan.

Instytut Francji
fot. Ater

Rejs po Sekwanie
fot. Ater

Rejs po Sekwanie
fot. Ater

W końcu przed nami, na wyspie Cite wyłoniła się wspaniała Katedra Notre Dame.

Katedra Notre Damme
fot. Ater

Z sentymentem patrzyliśmy na te wszystkie miejsca tak dobrze nam znane z książek i fotografii, a które teraz znajdowały się tak blisko, wokół nas. Byliśmy pod wielkim wrażeniem.

Pałac Sprawiedliwości
fot. Ater

Rejs po Sekwanie
fot. Ater

Rejs nasz zakończyliśmy pod niedostępną dla nas tego dnia Wieżą Eiffla.

Wieża Eiffla u kresu naszego rejsu po Sekwanie
fot. Ater

Post autor: **Ater** » 05 sie 2019, 14:49

2. Ater

Cmentarz Pere Lachaise

Cmentarz Père-Lachaise został odwiedzony przez część Zlotowiczów. Na początku swojego istnienia nie cieszył się dużą popularnością gdyż był położony z dala od centrum i w biednej dzielnicy. Dopiero trzynaście lat od założenia w 1817, by zwiększyć ilość chowanych tam osób, przeniesiono tam, szczątki Moliera (którego grób przypadkiem znaleźliśmy) i średniowiecznych kochanków Abelarda i Heloizy.

Cmentarz Pere Lachaise
fot. Czesio1

Cmentarz Pere Lachaise
fot. Ater

Grobowiec Moliera
fot. Czesio1

Grobowiec Moliera
fot. Ater

Obecnie jest na nim pochowanych 300 tys. osób.
Gdy Słońce prażyło nas swoimi promieniami, dzielnie szukaliśmy muzycznych mistrzów: Frederyka Chopina, Edith Piaf i Jima Morrisona.

Grób Fryderyka Chopina
fot. Ater

Grób Fryderyka Chopina
fot. Czesio1

Grób Jima Morrisona
fot. Czesio1

Grób Jima Morrisona
fot. Ater

Cmentarz Pere Lachaise
fot. Ater

Grób Edith Piaf
fot. Czesio1

Grób Edith Piaf
fot. Czesio1

Nie obyło się też od przypadkowego błądzenia ale to pewnie przez ten upał. Dzięki niemu widzieliśmy groby Joseph Louis Gay-Lussac, Théodore Géricault i Klementyny Hoffmanowej.

Cmentarz Pere Lachaise
fot. Ater

Cmentarz Pere Lachaise
fot. Czesio1

Post autor: **oldmalarz** » 05 sie 2019, 14:50

3. oldmalarz

Montmartre

Mój Paryż się zmienił, zmienił się i mój Montmartre. Kiedy Yvonne zakomunikowała nam że raczej nie uda nam się wyrobić w czasie i "wzgórze" odpadnie nawet nie brałem takiej opcji pod uwagę. Na szczęście nasza kochana przewodniczka zgodziła aby podzielić nas na dwie grupy i pozwolić nam zwiedzić mój kochany Montmartre. Poradziliśmy sobie bez trudu, PiTTy, VdL'e Hanka, panna Monika, Adam i oldmalarze.
Po wyjściu z metra mieliśmy prosto jak strzelił na wzgórze (zresztą po raz trzeci czy czwarty) jak pewnie większość turystów obraliśmy drogę w podkówkę czyli Bazylika plac du Tertre i Moulin Rouge.
Idąc powoli pod górę syciliśmy się atmosferą "starego" Paryża, tłumy turystów, masa sklepików i te słynne Schody przy Rue Foyatier, nie wyobrażam sobie nie wejść po nich. Do Bazyliki obok zrobiono windę dla leniwych ale nie przypominam sobie jej 20 lat temu (a może po prostu nie zwracałem na nią uwagi).

Schody przy Rue Foyatier na Montmartre
źródło: Wikipedia

Cóż, turystyka... Po dotarciu na placyk przed Bazylikę Sacré–Cœur, oczom naszym ukazał się piękny widok – panorama Paryża. Jak dla mnie chyba nawet ładniejsza niż z Wieży Eiffla. Przed Bazyliką schody, na których pełno ludzi, jacyś uliczni grajkowie

Bazylika Sacre Coeur
źródło: www.podrozepoeuropie.pl/dzielnica-montmartre-relacja/

Widok ze schodów Bazyliki Sacre Coeur
źródło: www.podrozepoeuropie.pl/dzielnica-montmartre-relacja/

Zwiedziliśmy zatłoczoną od turystów Bazylikę a następnie udaliśmy się w lewo uliczkami na Plac Tertre.
Jak powiedziałem Paryż się zmienił. Zmienił się i Plac Tertre, restauratorzy opanowali siedzibę malarzy spychając ich na obrzeża swoich w centrum usytuowanych ogródków piwnych. Smutne to. Kiedyś tak nie było, malarze zajmowali cały plac. Plotki głoszą że restauratorzy chcą ich całkowicie wyeksmitować. Byłby to koniec pewnej epoki. Gdzie podzieją się wtedy duchy Matissa, Roussea, Barque, Apollinaira ,Grertrudy Stein czy van Gogha snujące się po uliczkach Montmartru w naszej wyobraźni? Gdzie będzie się zataczała zapijaczona zjawa Modillianiego próbująca znaleźć swoją drogę do atelier?

Plac Tertre
źródło: Wikipedia

Nasza grupka po zrobieniu kółeczka na placu malarzy skierowała się na Rue Norvins by spacerkiem poszwendać się po uliczkach urokliwego Montmartre, kierując się lekko w dół w stronę Moulin Rouge, klucząc uliczkami prawdopodobnie mijaliśmy Apartament Picassa przy Rue Ravignan ale czas nas gonił wiec chyba go przeoczyliśmy.
Z plątaniny tych uliczek wyszliśmy gdzieś koło Placu Pigalle chyba z Rue Germain Pilon. Od teraz kierunek był prosty w lewo na Plac Blanche w stronę kabaretu gdzie spędzał większość czasu „malarz kankana” – Henri Toulouse-Lautrec.
Kiedyś również inny widok sprawiał bulwar de Clichy, więcej było „ciekawych widoków” teraz podobno tylko w nocy..
Chwila ochłody w stylu Marilyn Monroe w tym upale na Placu Blanche, z jednym wyjątkiem, że zamiast sukienki pofrunął kapelusz panny Moniki.

Plac Blanche
źródło: Wikipedia

Nacieszyliśmy oko i aparaty widokiem czerwonego młyna i truchcikiem dość szybkim (bo "czas" nas gonił ) podążyliśmy do stacji metra.
I tak zakończyła się nasza przygoda w legendarnym części Paryża, frywolnej i artystycznej, gdzie dla mnie wciąż snują się duchy wielkich artystów z nieodłącznym absyntem...

Post autor: **Anna** » 05 sie 2019, 14:52

4. Anna

Chaumont-sur-Loire

Hm... początki zawsze bywają trudne. Zwłaszcza jeśli długo oczekiwane marzenie zaczyna się spełniać. Dzięki pracy włożonej przez naszych Adminów i Yvonne… wreszcie, po ...dziestu latach od przeczytania PS i Fantomasa mam okazję być w zamkach nad Loarą.
Pogoda nas dopieszcza, czasami aż za bardzo. W samochodzie pokazuje się bagatela 51 st C podczas jazdy na autostradzie. Zastanawiam się, czy podgrzewane siedzenia to dobry pomysł, może Volvo powinno instalować dodatkowe nawiewy zimnego powietrza na warunki tropikalno–francuskie?! Ale dość narzekania, klimatyzacja daje radę. Koledzy z forum jadą autokarem, my za nimi po topiącym się pod kołami asfalcie, samochodem. I nie, nie jest to żart, naprawdę opony mam oblepione resztkami asfaltu! Ciekawość mnie mimo wszystko zżera... przeczytałam wszystko, co tylko znalazłam na temat zamku; a jak wypadnie konfrontacja z rzeczywistością?
Pierwsze wrażenie dość niesamowite: ...parking. Zalany słońcem. Nie sposób znaleźć bodaj skrawka cienia. Idziemy wszyscy (czołgamy się?) w stronę wejścia.

Alejka prowadząca do zamku
fot. Czesio1

Zlotowicze w oczekiwaniu na zwiedzanie zamku
fot. Ater

Dziedziniec parkowy
fot. Ater

Ogrody zamkowe
fot. Czesio1

Alejka wśród trzcin nad oczkiem wodnym
fot. Ater

Oczko wodne
fot. Ater

Zlotowicze po obejrzeniu ogrodów udają się
na zwiedzanie zamku
fot. Ater

W drodze do zamku
fot. Ater

Następne zaskoczenie: wielkość. Może po Malborku wszystko wydaje się...małe ?! Ale spodziewałam się czegoś większego.
Zamek z daleka, i z bliska robi jednak monumentalne wrażenie. Wygląda jednak inaczej, niż na fotografiach. Podoba nam się jego kolor, przyjazny kształt, wręcz zapraszający do wejścia.

Zamek Chaumont-sur-Loire
fot. Czesio1

Zamek Chaumont-sur-Loire
fot. Ater

Zamek Chaumont-sur-Loire
fot. Czesio1

Zlotowicze przed zamkiem Chaumont-sur-Loire
fot. Ater

Yvonne, TomaszK i Beata przed zamkiem
fot. Czesio1

Zamek Chaumont-sur-Loire
fot. Ater

Zastanawiam się, czy tak czuli się goście w dawnych czasach? Wszak był to jednak zamek obronny stojący na straży dwu sąsiednich krain: Anjou i Blois. Wybudowany podobno w momencie, kiedy cały ówczesny chrześcijański świat spodziewał się powtórnego przyjścia Chrystusa, w roku Pańskim 1000. Z tego pierwszego zamku warownego niewiele się jednak zachowało, został prawie całkowicie zniszczony w XV w. Pod koniec tego samego stulecia został jednak odbudowany, i odrestaurowany. Zamek był własnością rodziny Amboise, i to im zawdzięcza swój obecny renesansowy kształt. W roku 1550 stał się własnością Katarzyny Medycejskiej. A dekadę później Diany de Poitiers. To jej podobno zawdzięczamy widoczne obecnie ozdobne parapety i wieżę Św. Mikołaja.
Dwieście lat później wyburzono północne skrzydło co dało możliwość bezpośredniego podziwiania Loary i okolicy. Renesansowy wystrój wnętrz jest podobno zasługą późniejszej właścicielki zamku, Marie–Charlotte–Constance Say która po jego zakupie i odnowieniu wnętrz, została żoną nie byle kogo, a księcia...Henri–Amédée de Broglie ! Nie ma to jak być bogatą dziedziczką. Nie trzeba nawet...całować żab!
Tak w skrócie wygląda historia zamku, tego który obecnie mogliśmy zwiedzać jako muzeum. Pisałam na początku o upałach, i niestety był pewien problem, ciężko chłonąć historię, nawet najciekawszą, w momencie jak temperatury mocno przekraczają te w których czujemy się komfortowo. Odczuwały to zwłaszcza dzieciaki, dla nich ta nasza wycieczka była po prostu męcząca. Dochodziła do tego niezbyt dobra wentylacja całości. Na zmianę było duszno albo gorąco. Pół biedy jeśli jesteśmy turystami, ale co mieli robić mieszkańcy tego zamku? Chyba nie był jednak najwygodniejszy do codziennego mieszkania.

Zamek Chaumont-sur-Loire
fot. Ater

Witraże
fot. Ater

Zamek Chaumont-sur-Loire
fot. Ater

Portret Diany de Poitiers
fot. Ater

To, co zwróciło moją największą uwagę to gobeliny (nie wiem, czy były to arrasy). Mimo upływu tylu lat, dalej zachowały swoją kolorystykę. Dla nich warto było przejechać pół Europy. Stanowią najciekawszą, moim zdaniem, część ekspozycji muzealnej, tym bardziej wartą uwagi, iż zachowaną praktycznie w stanie nienaruszonym, tak jak były oryginalnie wykonane. Ciekawa jest sama technika wykonania: przyglądając się z bliska można zauważyć, gdzie łączono poszczególne elementy w ramach jednego dużego, tkanego obrazu. Niektóre połączenia są praktycznie niewidoczne (interesuje mnie sztuka użytkowa, stąd wiedziałam gdzie „dopatrywać się” tego łączenia). W innych może rzemieślnicy zatrudniali niezbyt zdolnych pomocników, łączenia widać bardzo mocno. Nie zmienia to jednak faktu, że gobeliny są po prostu wspaniałe. Praca włożona w ich projekty a potem wykonanie jest trudna do pojęcia a przecież tak, w ostatecznym rachunku, wieczna! Nie znamy nie tylko nazwisk tkaczy, ale nawet pracowni, jedynie ogólnie tereny z których pochodzą poszczególne gobeliny.
Oczywiście nie sposób nie wspomnieć o Katarzynie Medycejskiej. Czy faktycznie jej sypialnia którą można zwiedzać tak wyglądała w czasach jej zamieszkiwania, nikt zapewne nie wie. Ale historia Perseusza i Pegaza utkana przez renesansowego rzemieślnika do dziś robi wrażenie.
A był to przecież w tamtych czasach przedmiot wybitnie użytkowy. Zamki były wyjątkowo źle ocieplane, na zmianę lodowate bądź gorące, i wszystkie gobeliny, arrasy i tapesties służyły przede wszystkim do zapewnienia minimum bodaj komfortu mieszkańcom. Moim zdaniem, wstawienie jednak XIX w. łoża do renesansowego wnętrza buduaru Katarzyny trochę mijało się z celem. Ale fakt, zwraca na siebie uwagę!

Zamek Chaumont-sur-Loire
fot. Ater

Widok na Loarę z zamkowych okien
fot. Ater

Zamek Chaumont-sur-Loire
fot. Czesio1

Zamek Chaumont-sur-Loire
fot. Ater

Zamek Chaumont-sur-Loire
fot. Czesio1

Drugim pomieszczeniem, które pozostaje w mojej pamięci na dłużej to sala w której zbierano się na obrady. Znajduje się w niej Majolika (płytki) które były przywiezione przez ówczesnych właścicieli z włoskiego pałacu, i zainstalowane na miejscu. Zobaczyć tu mogliśmy też gobeliny Cykl planety i dni tygodnia, nawiązujące do mitologicznych powiązań każdego dnia tygodnia z jego (opiekuńczym) bóstwem z rzymskiej mitologii (jest to w sumie osiem różnych tkanych arcydzieł); pochodzą one z XVI wieku. Nie były oryginalnie częścią wyposażenia zamku, a zostały kupione przez ostatnich właścicieli, pod koniec XIX w.
Warto wspomnieć o tzw. pokoju królewskim, wyłożonym drewnem, w którym można zobaczyć dokumenty dotyczące samego zamku. Ostatnią rzeczą, bez której wizyta nie byłaby kompletna to kamienne, kręcone schody. Cóż mogę powiedzieć, dla mnie (po wypadku) tego typu arterie komunikacyjne stanowią spore wyzwanie. Ale dałam radę. Na końcu schodów można zobaczyć galerię sztuki nowoczesnej. Moim zdaniem niezbyt pasującą do całości ekspozycji. Być może przemawia przeze mnie brak zrozumienia (wiedzy?) dla nowoczesnej sztuki. Cóż, muszę z tym żyć.
Wnętrza, te które mogliśmy zobaczyć, to typowe wyposażenie muzealne. Ciekawe, ale nie jakieś wyjątkowe. Natomiast widoki z pewnością zapierają dech w piersiach. Był to pierwszy odwiedzony przez nas zamek, może nie najciekawszy pod względem historycznym (czy też w nawiązaniu do PS i Fantomasa); ale fascynujący jako sama budowla.
Nakład pracy, i umiejętności budowniczych sprawiły na mnie niesamowite wrażenie. Tym większe, jeśli weźmiemy pod uwagę samą lokalizację geograficzną zamku. Nawet przy użyciu dzisiejszej nowoczesnej technologii i wiedzy architektonicznej, wybudowanie w takim miejscu olbrzymiej budowli stanowiłoby kolosalne wyzwanie. A tysiąc lat wcześniej… poradzono sobie.

Post autor: **Yvonne** » 05 sie 2019, 17:05

5. Yvonne

Blois

Następnym punktem na naszej trasie był zamek królewski w Blois, który jest dość nietypowo położony. Znajduje się on bowiem nie nad rzeką czy na terenie parku, jak większość zamków, które zwiedziliśmy, ale w środku miasta. Miasta, które jest jednym z najpiękniejszych we Francji.

Zamek w Blois
fot. Ater

Poprosiłam kierowcę, aby wrzucił najwyższy bieg, albowiem na miejscu czekał już na nas umówiony przewodnik. A przewodnik był to niezwykły, bo miał oprowadzać nas w języku polskim.
Okazał się nim przesympatyczny pan Fabien, którego znajomość naszego języka bardzo mile nas zaskoczyła.

Zamek w Blois
fot. kadr z filmu zlotowego

Pan Fabien, nasz przewodnik po zamku w Blois
fot. kadr z filmu zlotowego

Pan Fabien był do naszej wizyty solidnie przygotowany. Miał pomoc naukową, którą posługiwał się, kiedy chciał wyjaśnić pewne symbole lub pokazać wizerunek króla, królowej czy też innej osoby związanej z zamkiem w Blois.
Przewodnik opowiedział nam najpierw o samej bryle zamku, o jego bardzo interesującej i zróżnicowanej architekturze. Pokazał cztery skrzydła, każde zbudowane w innym stylu.

Dziedziniec zamkowy
fot. Czesio1

Następnie udaliśmy się do zamkowych komnat, gdzie poznaliśmy historię zamku i jego mieszkańców. A dzieje zamku i ludzi w nim przebywających były naprawdę burzliwe i bogate w wydarzenia ważne dla historii Francji.
W całym zamku widać ślady wspaniałego francuskiego króla, Franciszka I. Jego symbolem była złota salamandra, która widnieje dosłownie wszędzie. Czasem towarzyszy jej gronostaj, który był symbolem żony króla – Klaudii.

Symbole zamkowe
fot. Czesio1

Pan Fabien
fot. Ater

Największe wrażenie na Zlotowiczach zrobiła historia Henryka de Guise, który został na tym zamku zamordowany w roku 1588.
Wydarzenie to upamiętnia obraz pokazany nam przez przewodnika.

Galeria obrazów
fot. Czesio1

Łoże zamkowe
fot. Czesio1

Galeria obrazów
fot. Czesio1

Witraże zamkowe
fot. Czesio1

Galeria obrazów
fot. Czesio1

Galeria obrazów
fot. Czesio1

Udaliśmy się również do imponującej rozmiarami sali tronowej, gdzie każdy chociaż przez chwilę mógł poczuć się jak król lub królowa Francji.

Johny na tronie
fot. Czesio1

Brunhilda ogląda historię zamku w trójwymiarze
fot. Czesio1

Blois
fot. Ater

Blois
fot. Czesio1

Zwiedzanie zamku zakończyliśmy odpoczynkiem w zamkowej kawiarence delektując się lodami i napojami.
Następnie udaliśmy się na zwiedzanie miasta, po którym oprowadzał nas Ater.
Dane nam było zobaczyć spektakl, który rozgrywał się w oknach Domu Magii, przed którym stoi pomnik słynnego magika i iluzjonistę Houdin, który w Blois się urodził.

Smoki w oknach balkonowych w Muzeum Magii
fot. Czesio1

Pomnik Roberta Houdin przed Muzeum Magii w Bois
fot. Czesio1

Spokojnym krokiem udaliśmy się na spacer po Blois, które jest miastem pięknym i uroczym.

Fantomas na wystawie książkowej w Blois
fot. Czesio1

Zwiedziliśmy Kościół św. Mikołaja, a następnie Katedrę św. Ludwika, w której spotkała nas miła niespodzianka. Mianowicie ktoś akurat grał na organach ćwicząc przed koncertem. Z przyjemnością wysłuchaliśmy tych pięknych dźwięków.

Kościół św. Mikołaja
fot. Czesio1

Kościół św. Mikołaja
fot. Czesio1

O obu budowlach ciekawie opowiedział nam Ater, czym zasłużył na wielkie brawa jako wspaniały przewodnik.

Ater, nasz przewodnik po miasteczku Blois
fot. Czesio1

NOCNY POKAZ NA ZAMKU W BLOIS

Jedną z atrakcji zlotowych, którą zapamiętamy najlepiej, był nocny pokaz „Dźwięk i światło”, który mieliśmy przyjemność oglądać wieczorem dnia 4 sierpnia 2018r.
Mało brakowało, aby bramy prowadzące na dziedziniec wewnętrzny zostały dla nas tego wieczoru zamknięte. Chętnych na obejrzenie spektaklu było bowiem więcej niż miejsc na dziedzińcu i nie udało nam się kupić biletów.

Widowisko już się zaczęło a kolejka do kasy wciąż długa
fot. Ater

Początkowo zmartwiliśmy się tym faktem, ale postanowiliśmy nie odpuścić i pokazać, że bardzo nam zależy na obejrzeniu spektaklu.
Bo przecież było niemożliwością, aby na Zlocie Fantomasowym zabrakło takiego punktu programu! Udaliśmy się zatem na negocjacje.
Udało się! Została podjęta decyzja, że jeśli poczekamy godzinę, specjalnie dla nas zostanie odegrany dodatkowy spektakl! To była piękna chwila, którą świętowaliśmy przed kasami tańcząc i śpiewając.
Godzina minęła jak z bicza strzelił i po kupieniu biletów zostaliśmy wpuszczeni na wewnętrzny dziedziniec, na którym właśnie ogląda się to widowisko.
To była magiczna chwila: tylko my plus kilkanaście osób, które weszły razem z nami, dziedziniec zamkowy spowity w ciemnościach i wspaniała bryła zamku otaczającego nas z każdej strony.
Zaczęło się! Z głośników popłynęła muzyka, a głos zaczął opowiadać historię zamku. Głos opowiadał po francusku, a historia, którą przekazywał była identyczna z tą, którą kilka dni wcześniej słyszeliśmy z ust pana Fabien.

Widowisko "światło i dźwięk" w Blois
fot. Ater

Widowisko "światło i dźwięk" w Blois
fot. Ater

Co to było za widowisko! Widzieliśmy Franciszka I i jego żonę, innych dostojników związanych z zamkiem, uroczyste wjazdy do zamku, huczne spotkania i bale, urządzone z przepychem królewskie komnaty, wielkie bitwy, wreszcie spiskowców i wykonawców zamachu na Henryka de Guise. Wszystko to wyświetlało się na murach zamku i tworzyło wspaniałą, trafiającą prosto do serc słuchaczy historię.

Po spektaklu wybiła północ i zaczęły się urodziny Anki, zatem jeszcze chórem zaśpiewaliśmy jej STO LAT na dziedzińcu zamkowym! Czyż to nie było piękne miejsce na złożenie życzeń urodzinowych?
Myślę, że Anka przez chwilę poczuła się jak królowa na wspaniałym zamku w Blois.

Zlotowicze na zamkowym dziedzińcu po zakończeniu
widowiska "światło i dźwięk"
fot. Ater

Von Dobeneck · Post autor: **Von Dobeneck** » 05 sie 2019, 17:13

Moim zdaniem, Brunhilda bije wszystko na głowę. Ale wycieczkę mieliście naprawdę niezwykłą.

Post autor: **TomaszK** » 05 sie 2019, 17:16

6. TomaszK

Loches

Loches leży blisko Mareuil sur Cher, jechaliśmy tam niecałe pół godziny.

Zlotowicze w Loches
fot. Czesio1

Zlotowicze w Loches
fot. Czesio1

Nad małym miasteczkiem o ciasnych, zwartych uliczkach, góruje posępna wieża średniowiecznego zamku, zupełnie innego niż renesansowe Chaumont, Chambord czy Chenonceau.

Górująca nad miastem potężna wieża średniowiecznego
zamku w Loches
fot. Ater

Przy bramie prowadzącej na wzgórze zamkowe dołączyła do nas Brunhilda i francuscy przyjaciele Yvonne: Patrick, Caludine, Marina i Gabriel.

Brunhilda i TomaszK
fot. Czesio1

Targowisko pod zamkiem w Loches
fot. Czesio1

Brama zamkowa
fot. Czesio1

Agnieszka PiTTowa z Matyldą i Celiną
fot. Ater

Brunhilda
fot. Brunhilda

Brunhilda i Małgosia
fot. Brunhilda

Zlotowicze przed zamkiem w Loches
fot. Ater

Zlotowicze przed zamkiem w Loches
fot. Ater

Zamek w Loches został wliczony do punktów naszego zlotu, bo najbardziej przypomina książkowe „Orle gniazdo”: zachował średniowieczny charakter, miał rzymskie początki, jest otoczony wysokim murem po którym można się wspinać na linie i ma wysoki donżon. Ale co najważniejsze, u podnóża wzgórza zamkowego znajdują się liczne domostwa wykute w skale a także kilka lokali podobnych do książkowej gospody „Pod czterema psami”.

Zamek w Loches
fot. Ater

Dziedziniec zamkow
fot. Ater

Zamek zachował średniowieczny charakter, dzięki swej mrocznej historii. W czasach rzymskich był warownym fortem otoczonym drewnianą palisadą. W obecnej formie został wybudowany w XIII w. przez Fulko Czarnego, możnowładcę aspirującego do zdobycia korony, budowniczego kilkunastu podobnych zamków, znanego z okrucieństwa. Swoją żonę podejrzewaną o niewierność kazał spalić na stosie w jej sukni ślubnej. Funkcje obronne i reprezentacyjne, zamek pełnił tylko przez 200 lat, od XV wieku mieściło się tu więzienie stanu – miejsce gdzie przetrzymywano więźniów cennych dla władcy i na tyle bogatych aby sami mogli się utrzymywać.

Zamek w Loches
fot. Ater

TomaszK, nasz Przewodnik po zamku w Loches
fot. Ater

Zwiedzanie zaczęliśmy właśnie od części więziennej, czteropiętrowej budowli obronnej z grubymi murami, małymi okienkami i wąską jak studnia klatką schodową. Stąd rzeczywiście nie dało się uciec. Więzienie funkcjonowało aż do 1926 roku, na ścianach jest wydrapane mnóstwo graffiti pozostawionych przez więźniów, z datami sięgającymi XVI wieku.

Zamek w Loches
fot. Ater

Zamek w Loches
fot. Czesio1

Zamek w Loches
fot. Ater

Forowa naklejka na murach zamku w Loches
fot. Czesio1

Na tarasie stanowiącym dach więzienia, nakręciliśmy kolejny fragment filmu, ze wspinaniem się Tomasza na mury „Orlego Gniazda”.

"Pigeon spojrzał na zegarek. Zbliżała się dziesiąta.
— Idziemy — zdecydował.
(...)
Punktualnie o dziesiątej wieczorem opuściliśmy gospodę.
(...)
Zatrzymaliśmy się u stóp wysokiej, prostopadłej ściany. Długą chwilę nasłuchiwaliśmy. Ale ani ze szczytu baszty, ani z murów zamkowych nie dochodził nawet najcichszy szelest. Tylko w zaroślach za naszymi plecami grały świerszcze i koniki polne.
(...)
Wyznaję, że Pigeon zaimponował mi. Był pyszałkiem i zarozumialcem, lecz nie brakowało mu odwagi. Może wizja ogromnej fortuny, którą ofiarowywano za schwytanie Mózgu, dodawała mu odwagi? Jakie by jednak nie kierowały nim motywy, okazał się bardzo śmiały. Uzbrojony w latarkę elektryczną szedł „w paszczę lwa”.
— Czy umie pani gwizdać, madame? — zwrócił się do ciotki Eveline. — Gdyby pani dostrzegła grożące niebezpieczeństwo, należy nas jakoś uprzedzić.
— Gwizdać? Caramba, porca miseria, naturalnie że umiem gwizdać. Jak paryski ulicznik — to mówiąc ciotka Eveline włożyła dwa palce do ust i już zamierzała dmuchnąć z całej siły, lecz Pigeon chwycił ja za rękę.
— Nie teraz, madame. Tylko w wypadku niebezpieczeństwa.
— No, dobra, właźcie już na górę, bo tracę cierpliwość — odrzekła poprawiając na głowie swój stary hełm.
Pigeon ruszył pierwszy. Chwycił linę, podciągnął się na niej, a później, wspierając się nogami o cegły w ścianie, zaczął wolno, ale wytrwale piąć się ku górze. Po jakimś czasie zniknął nam z oczu i nie widzieliśmy, czy dotarł do okienka, czy też jeszcze wisi na stromej ścianie. Wreszcie poczułem szarpnięcie liny, znak dla mnie, że na górze wszystko w porządku. Teraz przyszła kolej na mnie.
Nigdy nie uprawiałem alpinistyki. Ale należą do mężczyzn wysportowanych, zręcznych, o dość silnych rękach. Wspinanie się po linie sprawiało mi jednak sporo trudności, choć co pół metra trafiałem na gruby węzeł i mogłem się go dobrze uchwycić dłońmi. Buty moje miały gumowe podeszwy i łatwo przylegały do porowatej ściany, dając mi oparcie.
Piętnaście metrów wspinaczki po linie to dużo czy mało? Jak Wam się wydaje, drodzy Czytelnicy?
Piętnaście metrów — to nie brzmi zbyt efektownie. Ale przecież było to mniej więcej tyle. ile sobie liczy czteropiętrowy blok mieszkalny. Już na wysokości drugiego piętra czułem, że ręce mi cierpną, krew z nich odpływa, a moje ciało zaczyna ważyć coraz więcej i więcej. Na wysokości trzeciego piętra pot zrosił mi czoło.
Tylko raz zerknąłem w dół. I aż mi się w głowie zakręciło. Odniosłem wrażenie, że patrzę w czarna czeluść bez dna.
Wspinaczka wydawała się nie mieć końca. Otaczała mnie ciemność nocy, tym gęstsza, że na tę stronę baszty nie padał blask księżyca. Pigeon przezornie przywiązał linę do okienka pozostającego w największym mroku, aby utrudnić odkrycie liny. Ale ciemność uniemożliwiała zobaczenie okienka, trudno więc było podczas wspinaczki obliczyć odległość. Odniosłem wrażenie, że wciąż wiszę między niebem i ziemią."

Punktualnie o dziesiątej wieczorem opuściliśmy gospodę
fot. kadr z filmu zlotowego

— Czy umie pani gwizdać, madame?
fot. kadr z filmu zlotowego

— Gwizdać? Caramba, porca miseria, naturalnie,
że umiem gwizdać. Jak paryski ulicznik.
fot. kadr z filmu zlotowego

— Nie teraz, madame. Tylko w wypadku niebezpieczeństwa.
fot. kadr z filmu zlotowego

— No, dobra, właźcie już na górę, bo tracę cierpliwość.
fot. kadr z filmu zlotowego

Pigeon ruszył pierwszy. Chwycił linę...
fot. kadr z filmu zlotowego

...podciągnął się na niej, a później, wspierając się nogami
o cegły w ścianie, zaczął wolno, ale wytrwale piąć się ku górze.
fot. kadr z filmu zlotowego

Teraz przyszła kolej na mnie.
fot. kadr z filmu zlotowego

Główny donżon co prawda nie jest okrągły jak w książce, ale jest imponujący, wieża ma 36 metrów wysokości i jest widoczna z odległości kilkunastu kilometrów. To nie tyle wieża, co raczej Zamek Górny, najtrudniejszy do zdobycia, w którym można było się bronić miesiącami. Obecnie pozostały tylko mury, bo drewniane kondygnacje stanowiące wnętrze wieży, runęły w pożarze podczas Rewolucji Francuskiej. Ale nawet teraz widać poszczególne poziomy, każdy z szeregiem okien i wnęką w której mieścił się kominek.

Miasto Loches
fot. Ater

Miasto Loches
fot. Ater

W jednym z ocalałych pomieszczeń wieży zorganizowano salę tortur i odtworzono klatkę do przetrzymywania skazańców. Nagraliśmy tam fragment filmu z uwięzieniem Pigeona przez Marchanta.

Więzienie zamkowe
fot. Czesio1

Więzienie zamkowe
fot. Ater

"W blasku lamp widziałem dokładnie każdy ruch Pigeona. Oto dopadł skrzyni. Pochylił się nad nią i zanurzył w nią rękę. Oto wyjął kopertę i triumfująco zerknął w moim kierunku.
Tylko kilkanaście kroków dzieliło go od donżonu. Stałem w drzwiach baszty i obserwując Pigeona bezwiednie wychyliłem głowę na dziedziniec.
I nagle...
Usłyszałem nad sobą cichy szmer. Instynktownie cofnąłem się do wnętrza baszty. W tym momencie gruba krata niemal otarła się o mnie, opadając w dół. Ja pozostałem w wieży, a Pigeon na dziedzińcu.
W mauretańskiej willi otworzyło się okno i rozległ się śmiech Marchanta:
— A mówił pan, że nie jest pan ciekawy. Panie Samochodzik! — zawołał sądząc widać, że wraz z Pigeo-nem pobiegłem do otwartej skrzyni po kopertę.
Pigeon dopadł kraty w drzwiach donżonu i chwycił ją kurczowo.
— Co się stało? Kto opuścił kratę? — zaczął się gorączkować.
— To oni. Ostrzegałem pana — zawołałem.
— Niech pan ją otworzy!
— Niestety, to nie jest w mojej mocy. Mogę tylko umknąć stąd jak najszybciej i sprowadzić policję.
To mówiąc co sił w nogach pobiegłem schodami na górę, do okienka, gdzie wisiała zbawienna lina."

— Co się stało? Kto opuścił kratę?
fot. kadr z filmu zlotowego

— To oni. Ostrzegałem pana.
fot. kadr z filmu zlotowego

(...)co sił w nogach pobiegłem schodami na górę, do okienka,
gdzie wisiała zbawienna lina
fot. kadr z filmu zlotowego

"Willa okazała się pusta. Natomiast w podziemiach donżonu. za żelazna kratą, miotał się Pigeon.
— Wypuśćcie mnie! Na litość boska wypuśćcie mnie! — błagalnie krzyknął na nasz widok bohaterski detektyw Agencji Ubezpieczeniowej.
— Gdzie jest Marchant? — zawołał komisarz. — Czy nie wie pan, dokąd zwiał ten łajdak?
— Wypuśćcie mnie! — wołał Pigeon. — Domyślam się, gdzie on się ukrył. Ale najpierw musicie mnie wypuścić, to wam wszystko powiem. Ja tu nie chce być ani chwili dłużej. Tu są szczury! Chciały mnie po-żreć.
Któryś z policjantów miał przy sobie pęk uniwersalnych kluczy i z ich pomocą uporał się z potężna kłódka, zamykająca kratę lochu. Zataczając się jak pijany, Pigeon wybiegł na dziedziniec.
— O Boże — jęknął. — W tym lochu szczury są wielkie jak koty!
— Gdzie jest Marchant! — niecierpliwił się komisarz. Pigeon wskazał szczyt baszty.
— Tam. Widziałem go, jak tam uciekał. Na górę. Zapewne chce skorzystać z mojej liny i spuścić się z okna.
— Nie ucieknie — mruknął radośnie komisarz. — Pod basztą są moi ludzie.
Rzuciliśmy się wszyscy na schody w donżonie. Pierwszy biegł komisarz, ja sadziłem za nim, a za nami tłoczyli się policjanci, wśród których byli ciotka Eveline, Yvonne i Robert. Każdy chciał być świadkiem schwytania Fantomasa."

Natomiast w podziemiach donżonu. za żelazna kratą,
miotał się Pigeon.
fot. kadr z filmu zlotowego

— Wypuśćcie mnie! Na litość boska wypuśćcie mnie!
fot. kadr z filmu zlotowego

— O Boże. W tym lochu szczury są wielkie jak koty!
fot. kadr z filmu zlotowego

Któryś z policjantów miał przy sobie pęk uniwersalnych kluczy
fot. kadr z filmu zlotowego

— Tam. Widziałem go, jak tam uciekał. Na górę.
fot. kadr z filmu zlotowego

Rzuciliśmy się wszyscy na schody w donżonie.
fot. kadr z filmu zlotowego

W kolejnym budynku wewnątrz murów zamkowych, określanym jako „Martelet”, znajdują się schody prowadzące głęboko w dół – do lochów. Lochy są pozostałością po swoistych podziemnych kamieniołomach, skąd wydobywano materiał skalny na budowę zamku.

Wąskie schody do podziemi
fot. Czesio1

"— Do licha! — zawołała ciotka Eveline. — Muszę zobaczyć podziemne więzienie. Fantomasa by w nim zamknąć, w dybach osadzić, na tortury skazać!
(…)
Nagle stanęła jak wryta.
— Pigeon? Caramba, porca miseria, czyżbym miała halucynacje? — mruknęła dość głośno.
(...)
Nie wiem, czy Marchant usłyszał głośne przecież mruknięcie ciotki Eveline i zauważył jej ogromnie zdziwioną minę. Aby powstrzymać madame przed dalszymi wyrazami zdumienia, chwyciłem ją mocno za ramię i wołając: „Do więzienia, do lochu!”, pociągnąłem ją w dół.
— Caramba, porca miseria! — wołała ciotka Eveline. — Co pan wyprawia, Panie Samochodzik? Przecież ja nogi połamię. I w ogóle, co to wszystko ma znaczyć? Yvonne na wózku z jarzynami, Pigeon jako murarz? Czy ja zwariowałam?
Gdy znaleźliśmy się w ciemnym, wilgotnym lochu, położyłem palec na ustach, dając znak, aby milczała.
— Później pani wszystko wyjaśnię. Po prostu Marchant to podejrzany osobnik. Pigeon go śledzi, pani rozumie?
— Ale Yvonne, caramba...
— Ciszej — syknąłem. — Musimy uważać. Jeśli Marchant zorientuje się, że jest śledzony, może to się źle skończyć dla Pigeona i Yvonne.
— Niech tylko spróbuje zrobić krzywdę mojej bratanicy — burknęła groźnie madame Eveline. — Nie radzę mu mieć ze mną do czynienia.
— Cichooo! — syczałem jak wąż.
— I po co pan tak syczy? — wzruszyła ramionami. — Nie jestem taka głupia, jak pan myśli.
Usłyszeliśmy na schodach czyjeś kroki.
(…)
Do podziemi zszedł ochlapany wapnem robotnik, był to Pigeon. Udając, że ogląda ślady po zamurowanych przewodach elektrycznych, zbliżył się do nas i szepnął:
— Będę potrzebował pańskiej pomocy. Proszę przyjść dziś wieczorem, o siódmej, do gospody „Pod Trzema Psami” w tutejszej wiosce.
To powiedziawszy Pigeon, pogwizdując przez zęby jakąś niewyraźną melodię, znowu wyszedł na górę.
— Ja też. Ja też przyjdę do gospody — mruknęła ciotka Eveline. — Coś mi się widzi, że szykuje się jakaś niezwykła sprawa. Może dostarczy mi więcej emocji niż jazda szybkim samochodem?
— Nie, nie — zaprotestowałem gorąco. — To nie jest sprawa dla kobiety.
— A Yvonne? Ją dopuściliście do tajemnicy? — madame wzięła się pod boki i spojrzała na mnie zaczepnie. — A może uważacie, że ja jestem za stara, hę?
— Ależ nic podobnego, madame — wykręcałem się. — Pigeon jednak tylko mnie zaprosił do gospody.
— Uważam, że postąpił nietaktownie i wyjaśnię mu to dziś wieczorem — burknęła."

— Pigeon? Caramba, porca miseria, czyżbym
miała halucynacje?
fot. kadr z filmu zlotowego

(...)położyłem palec na ustach, dając znak,
aby milczała.
fot. kadr z filmu zlotowego

Udając, że ogląda ślady po zamurowanych
przewodach elektrycznych, zbliżył się do nas
fot. kadr z filmu zlotowego

— Będę potrzebował pańskiej pomocy.
Proszę przyjść dziś wieczorem, o siódmej,
do gospody „Pod Trzema Psami”.
fot. kadr z filmu zlotowego

— Ja też. Ja też przyjdę do gospody
fot. kadr z filmu zlotowego

Zwiedziliśmy tylko krótki fragment, ale podziemia stanowią głęboki labirynt, ciągnący się pod całym wzgórzem zamkowym, z ukrytym wyjściem u podnóża zamku, tzw. tunelem ucieczkowym. Zwiedzając lochy mogliśmy przez chwilę nacieszyć się chłodem, bo na powierzchni było 35oC.
Szczegółem który upodabnia zamek w Loches do książkowego „Orlego gniazda”, jest zielony ogród, jakiego nikt by się nie spodziewał wewnątrz wysokich, średniowiecznych murów. To w tym ogrodzie mogła stać willa w stylu mauretańskim, wybudowana przez Marchanta czyli Fantomasa. Willi co prawda nie ma, ale jak wiemy, Nienacki składał miejsca akcji swoich książek z kilku realnych miejsc. Willa która była inspiracją dla autora, została odnaleziona przez Johna Dee. Jak ustalił, taką właśnie willę miał angielski pisarz Wiliam Somerset Maugham współpracujący w latach 60–tych z „Odgłosami”, pismem w którym w tamtym czasie pisywał Nienacki. Willa znajduje się w miejscowości Saint–Jean–Cap–Ferrat niedaleko Nicei. Podobnie jak w „Fantomasie”, willa Maughama miała także basen.

Willa Maughama
źródło: www.themauresque.com/

Zamek w Loches
fot. Ater

Miasto Loches
fot. Ater

Zamek w Loches
fot. Ater

Na wzgórzu zamkowym w Loches znajduje się jeszcze zamek królewski, właściwie zameczek, w którym zatrzymywali się władcy Francji odwiedzający to miejsce. Tu rezydowała Agnes Sorel, słynąca z urody metresa króla Karola VII. Tu także przybyła Joanna D’Arc aby prosić Karola VII o przyłączenie się do walki przeciw Anglikom. Tego punktu nie zdążyliśmy jednak zaliczyć, bo czas naglił, a w restauracji Georges Sand, czekał na nas obiad.

Post autor: **Yvonne** » 05 sie 2019, 17:22

7. Yvonne

Montrésor

Po pysznym obiedzie zjedzonym w Loches w uroczej restauracji George Sand udaliśmy się do zamku Montrésor. Nazwa zamku w polskim tłumaczeniu to „Mój skarb” i możemy powiedzieć, że jest to też trochę nasz wspólny skarb, bo zamek od połowy XIX wieku znajduje się w polskich rękach. Wtedy to bowiem został kupiony przez Różę z Potockich Branicką dla jej syna, hrabiego Ksawerego Branickiego herbu Korczak. Róża pragnęła, by Ksawery zaczął prowadzić osiadły tryb życia i założył rodzinę.
Ksawery Branicki, który zresztą był jednym z bogatszych ludzi w ówczesnej Francji, olbrzymim nakładem kosztów przez dwadzieścia lat reperował i urządzał pełne przepychu wnętrza w stylu II Cesarstwa i sprowadził wiele specjalnie dla zamku zakupionych dzieł sztuki, a wśród nich bogate kolekcje malarstwa włoskiego (w tym płótno Veronese). Sprowadził również z Polski wiele portretów rodowych i innych pamiątek. Wielką pasją hrabiego była broń i polowania, co znajduje odzwierciedlenie w zamkowych komnatach. Do dzisiaj można w nich oglądać kolekcję broni oraz trofea myśliwskie.
Obecnie w zamku mieszka pani Maria Rey, bardzo miła i przyjazna pani o ujmującym sposobie bycia, o czym mieliśmy się przekonać tuż po zwiedzaniu zamku.

Zamek w Montrésor
fot. Czesio1

Zamek w Montrésor
fot. Ater

Po zakupieniu biletów przywitała nas miła pani, która okazała się naszą przewodniczką.

Pani Przewodnik po zamku w Montrésor
fot. Ater

Pani Przewodnik opowiada historię zamku
fot. Ater

Zaprosiła nas w gościnne progi zamkowe, oprowadziła po komnatach i opowiedziała o historii zamku, o jego poprzednich mieszkańcach, jak również uraczyła nas kilkoma ciekawymi anegdotami.

Kolekcja broni w zamku
fot. Ater

Trofeum myśliwskie
fot. Czesio1

Sala zamkowa
fot. Czesio1

Ufff, można się przestraszyć
fot. Czesio1

Z wielką przyjemnością oglądaliśmy piękne zamkowe wnętrza i słuchaliśmy opowieści pani przewodnik o barwnych stronach życia arystokracji, jak też o tych ciemniejszych chwilach, jaką była choćby zuchwała kradzież z zamkowego skarbca. Oldmalarza szczególnie zainteresowały obrazy wiszące na ścianach komnat, na temat których wdał się w pogawędkę z panią przewodnik, czego reszta grupy z ciekawością wysłuchała.

Galeria zamkowa
fot. Czesio1

Galeria zamkowa
fot. Ater

"Nędznicy" Wikotra Hugo w zamkowej biblioteczce
fot. Czesio1

Pani bibliotekarka na tle książek
fot. Czesio1

Sala zamkowa
fot. Czesio1

Xavery Branicki
fot. Czesio1

Eksponaty w dawnym zamkowym skarbcu
fot. Ater

Dar dla Adama Mickiewicza od przyjaciół Moskali
fot. Czesio1

Po zwiedzeniu zamku i poznaniu niektórych jego tajemnic zostaliśmy zaszczyceni spotkaniem z właścicielką zamku. Pani Rey okazała się bardzo miłą i ciepłą osobą.

Pani hrabina Maria Rey z Potockich
fot. Czesio1

Spotkanie z Panią Marią Rey
fot. Ater

Pani hrabina Maria Rey z Potockich
fot. Ater

Otrzymała od nas w podarunku egzemplarz książki „Pan Samochodzik i Fantomas”, co wyraźnie ją ucieszyło.

TomaszK wręcza Pani Marii Rey egzemplarz książki
"Pan Samochodzik i Fantomas"
fot. kadr z filmu zlotowego

Panią Marię Rey bardzo zainteresowała książka
fot. Ater

Yvonne z Panią Marią Rey
fot. Czesio1

Brunhilda z Panią Marią Rey
fot. Czesio1

Pamiątkowa fotka z Panią Marią Rey z Potockich
fot. Ater

Radość z wizyty była obopólna. Pani Rey była zadowolona, że tak bardzo interesuje nas historia zamku, a my cieszyliśmy się, że właścicielka takiej imponującej posiadłości znalazła dla nas czas.
Pewnie niejednemu zlotowiczowi przeszła przez głowę myśl: „Ciekawe, jakby to było mieć na własność zamek w Dolinie Loary?”
Naszej wizyty w miejscowości Montrésor nie mogliśmy jednakże zakończyć na zwiedzeniu zamku.

Montrésor
fot. Czesio1

Montrésor
fot. Ater

Był jeszcze jeden punkt programu, którego nie mogliśmy ominąć.
Naszym kolejnym celem był bowiem lokalny cmentarz, a na nim grób bardzo ważnej postaci z historii polskiej walki o wolność: admirała Józefa Unruga, który zmarł we Francji w roku 1973 i pochowany został właśnie w Montrésor.

Cmentarz w Montrésor
fot. Czesio1

TomaszK na tle kaplicy na cmentarzu w Montrésor
fot. Czesio1

Jego życzeniem było, aby przenieść jego prochy do kraju dopiero wtedy, kiedy zrehabilitowani zostaną wszyscy jego towarzysze broni:
„Admirał Józef Unrug zastrzegł w swoim testamencie, że sprowadzenie jego szczątków do Polski będzie możliwe tylko: jeżeli uprzednio lub równocześnie, zostaną podobnie uczczeni i zrehabilitowani także – mający prawo do pamięci Narodu – koledzy, oficerowie Marynarki Wojennej RP, niewinnie straceni lub zmarli w więzieniu.”

Grób Admirała Józefa Unruga w Montrésor
fot. Ater

Johny przy grobie Admirała
fot. Czesio1

Fantomas przy grobie Admirała
fot. Czesio1

Odwiedzenie grobu Unruga było bardzo symbolicznym i ważnym punktem naszego zlotu.
Los chciał, abyśmy byli jednymi z ostatnich, którzy odwiedzili grób admirała Unruga we Francji.
Prochy jego i jego żony Zofii zostały bowiem przeniesione do Polski, do Gdyni, na początku października 2018 roku.

Cmentarz w Montrésor
fot. Czesio1

Cmentarz w Montrésor
fot. Ater

Post autor: **Brunhilda** » 05 sie 2019, 17:28

8. Brunhilda

Chambord

Zamek w Chambord uważany jest za najpiękniejszy obiekt reprezentujący francuski renesans. I rzeczywiście robi wielkie wrażenie. Olbrzymi, piękny, umieszczony pośrodku sporej przestrzeni ogrodowej, z daleka wygląda jak makieta. Zamek otoczony ogrodem, parkiem, z boku zabudowaniami gospodarczymi, jest nawet kaplica, zajmuje duży obszar.

Zlotowicze na parkingu w Chambord
fot. Czesio1

Zamek w Chambord
fot. Ater

Zamek w Chambord
fot. Czesio1

Zbiorówka na tle zamku w Chambord
fot. Ater

Zamek w Chambord
fot. Czesio1

Przejażdżka końmi wokół zamku
fot. Ater

Zamek w Chambord
fot. Czesio1

W zamku na dole oprócz biletów można zamówić przewodnika w postaci ludzkiej albo wirtualnej. Wybrałam wirtualna bo IPad za 6.5 euro miał wgrana wersje polska, wiec mogłam, podwyższając statystyki, wysłuchać historii zamku po polsku. Dowiedziałam się, że budowę zamku rozpoczęto w 1519 na miejscu starej, średniowiecznej warowni obronnej wybudowanej przez hrabiów de Blois. Nowy Pałac wybudowano ku czci i z rozkazu Franciszka I Walezjusza, w samym sercu bagnistych ziem Chambord, w odludnym miejscu, blisko królewskiej miejscowości Blois. Młody władca lubował się w architekturze, otoczony blaskiem chwały po zwycięstwie w 1515 w bitwie pod Marignano chciał wystawić piękną budowlę, która miała olśnić świat. Zamek miał łączyć idee tradycyjnej, francuskiej architektury z włoskim renesansem. W pierwotnym zamyśle zamek nie był zbudowany jako stała rezydencja, król wiódł życie nomada, podróżował po całej Francji z licznym dworem a do Chambord przyjeżdżał doglądać budowy, na polowania w uprzywilejowanym towarzystwie i przyjmować gości w nowej, olśniewającej rezydencji. Król nie doczekał jednak zakończenia budowy zamku, od jego śmierci w 1547 prace spowalniały, żeby w końcu stanąć zupełnie na ponad wiek.
Chambord zaczął znowu żyć za panowania Ludwika XIV, który nakazał zakończenie budowy zgodnie z pierwotnymi planami. Zamek stoi na gigantycznych fundamentach, które miały zapewnić stabilność na bagnistym podłożu. Następnie wzniesiono na planie kwadratu donżon z czterema wieżami, który według pierwotnych planów miał być jedynym budynkiem. Zgodnie z planami w czterech rogach donżonu znajdowały się apartamenty mieszkalne. Na każdym piętrze rozmieszczone są w identyczny sposób, czyli główna Komnata i przylegające prywatne pomieszczenia jak garderoba, oratorium czy gabinet. Sieć schodów i krużganków zwanych logiami umożliwiała dostęp do każdego pomieszczenia. Królewscy goście byli zachwyceni porządkiem bo Marszałek Dworu dbał o przydział pomieszczeń dla dworzan i gości, nawet meblowały ich apartamenty.
Franciszek I zarządził jednak również dobudowanie dwóch skrzydeł, z których jedno miało być jego rezydencją. Ciekawostką zamku jest klatka schodowa w centrum budowli składająca się z dwóch spirali schodów skręcających w tę samą stronę. Schody w żadnym punkcie nie krzyżują się ze sobą.

Klatka schodowa złożona z dwóch spirali
fot. Ater

Klatka schodowa złożona z dwóch spirali
fot. Czesio1

Klatka schodowa złożona z dwóch spirali
fot. Czesio1

Na parterze znajduje się główna komnata apartamentu dworskiego, wykorzystywana obecnie jako salon recepcyjny. Ozdobiona jest portretami słynnych ludzi związanych z zamkiem Chambord. Między innymi króla Polski Stanisława Leszczyńskiego, teścia Ludwika XV, który gościł w zamku, po utracie tronu polskiego w latach 1725-1733.

Kuchnia zamkowa
fot. Ater

Malarstwo zamkowe
fot. Czesio1

Zamek w Chambord
fot. Czesio1

Łóżko galowe w pokoju królewskim
fot. Ater

Pokój Franciszka
fot. Ater

Malarstwo zamkowe
fot. Ater

Zamek w Chambord
fot. Ater

Portret Stanisława Leszczyńskiego
fot. Ater

Portret Stanisława Leszczyńskiego
fot. Czesio1

Zamek w Chambord
fot. Czesio1

Malarstwo zamkowe
fot. Czesio1

Regalia pogrzebowe Henryka, hrabiego Chambord
fot. Czesio1

Zamek w Chambord
fot. Ater

Zamek w Chambord
fot. Czesio1

Ogrody zamkowe
fot. Czesio1

Ogrody zamkowe
fot. Ater

Ogrody zamkowe
fot. Czesio1

Ogrody zamkowe
fot. Czesio1

W zamku Chambord miałam okazje wypróbować swoich sił w prowadzeniu samochodu (to nic ze takiego dla turystów) po europejskiej stronie. Niby taki plastikowy dla turystów a prawo jazdy musiałam dać! Ucieszyłam się, ze na coś przydało się międzynarodowe prawo jazdy, które wyrobiłam sobie przed zlotem w nadziej, ze się jednak odważę... Poszło mi OK, na tyle, że nie wyjechałam do stawu przed zamkiem!
O naszej wycieczce do Chambord przypominam sobie czasem w sklepie alkoholowym.. otóż w późnych latach 1600, królowi Ludwikowi XIV w czasie jego wizyt w Chambord podawano likier malinowy produkowany właśnie niedaleko zamku, likier zainspirował producentów i tak powstała marka likieru malinowego Chambord. W skład wchodzą : czerwone i czarne maliny, vanilla z Madagaskaru, skórka z cytrusów marokańskich, miód i koniaczek.. dodam, ze pyszny z szampanem!

Post autor: **grim_reaper** » 10 sie 2019, 08:45

9. grim_reaper

Orlean

Po zwiedzeniu bajkowego Château de Chambord wesoły autokar skierował się do Orleanu. Niestety musieliśmy się tam pożegnać z Brunhildą. Spod dworca kolejowego udaliśmy się do centrum miasta gdzie naszym oczom ukazała się przepiękna gotycka katedra świetego Krzyża.

Katedra w Orelanie
fot. Szwagier

Katedra w Orelanie
fot. Czesio1

Budowa katedry rozpoczęła się w drugiej połowie XIII wieku i trwała do niemal XIX wieku. Liczy ponad 130 metrów długości, gdzie rozmieszczono trzynaście kaplic.

Wnętrze Katedry
fot. Czesio1

Makieta Katedry
fot. Czesio1

Makieta Katedry
fot. Czesio1

Pod koniec XIX wieku wstawiono piękne witraże przedstawiające sceny z życia Joanny d’Arc, o których opowiedziała nam Yvonne. Jeden z witraży przedstawiający spalenie na stosie Joanny d’Arc, przy odpowiednio padającym świetle słońca, wygląda jakby faktycznie płonął.

Witraż
fot. Czesio1

Wnętrze Katedry
fot. Czesio1

Organy
fot. Czesio1

Katedra
fot. Czesio1

Katedra
fot. Czesio1

Najbardziej charakterystyczna jest fasada zachodnia z trzema rozetami i dwiema wieżami wysokimi na 88 metrów. Dzwonnica wznosi się na wysokość 114 metrów.

Po wyjściu z katedry udaliśmy się Rue Jeanne d'Arc w stronę placu du Martroi. Sama ulica odchodząca od katedry robi ogromne wrażenie. Szeroka, z dwoma pasmami ruchu, z których jeden to trakt tramwajowy.

Trakt tramwajowy w Orleanie
fot. grim_reaper

Mnie i TomaszKa zainteresowało zasilanie trakcji tramwajowej w postaci trzeciej „szyny” – dla zainteresowanych link:

https://www.researchgate.net/publicatio ... francuskie

Udekorowana flagami i herbami rodów. Po obu stronach znajdują się butiki, cukiernie, biura firm oraz oczywiście mieszkania. Sprawia wrażenie jak gdyby za chwilę miała się odbyć tam parada. Spotkaliśmy także francuskich przyjaciół Yvonne, którzy oprowadzili nas po zaułkach miasta. Plac du Martroi usytuowany jest w centrum miasta, otoczony budynkami wznoszonymi od XVIII wieku aż po czasy współczesne.

Charakterystyczne dla tego placu są budynki szachulcowe. Pośrodku wznosi się pomnik konny Joanny d'Arc z brązu, na cokole umieszczono reliefy ze scenami z życia bohaterki.

Pomnik Joanny d'Arc
fot. Szwagier

Pomnik Joanny d'Arc
fot. Czesio1

Karuzela na placu du Martroi
fot. Czesio1

W Orleanie znajduje się również budynek, który nazywany jest domem Joanny d'Arc. Nazwa jest trochę na wyrost, gdyż bohaterka mieszkała tam tylko nieco ponad tydzień (od 29 kwietnia do 8 maja 1429). Dom został zrekonstruowany w XX wieku i obecnie jest muzeum, gdzie można obejrzeć makiety i pamiątki związane z Joanną d'Arc. Od placu zeszliśmy w dół uliczkami opadającymi w kierunku szeroko rozlanej Loary z piaszczystymi łachami pośrodku.

Most nad Loarą
fot. Czesio1

Loara
fot. Czesio1

Zlotowicze nad Loarą
fot. Ater

Orlean
fot. grim_reaper

Po spacerze wzdłuż rzeki wróciliśmy do katedry wysłuchać choć kilku minut koncertu. W trakcie można było także oglądać wyświetlany na ekranie kunszt gry naszej rodaczki.

Koncert organowy
Lidii Książkiewicz
fot. grim_reaper

Coś dla oldmalarza
fot. grim_reaper

Post autor: **TomaszK** » 10 sie 2019, 08:46

10. TomaszK

Zamek Sześciu Dam

Zamek w Chenonceau jest głównym punktem książki „Pan Samochodzik i Fantomas”. Tu dzieje się większość akcji, a zamek jest opisany najdokładniej ze wspomnianych przez Nienackiego zamków nad Loarą.

„Le Château de Six Dames to jeden z dziesiątków zamków, które jak paciorki różańca zdawały się być nanizane na srebrzystą wstęgę Loary i jej dopływów: Cher, Indre i Yienne. Wznosili je butni baronowie i książęta, przeciwstawiający się władzy królewskiej i tworzący na swych terytoriach udzielne państewka. Budowali je też królowie, gdy udawało im się — niekiedy jednak na bardzo krótko — okiełznać możnych wasali. Zamki i otaczające je latyfundia dawały oparcie wszystkim, którzy dumnie i wysoko nosili głowy w rycerskich hełmach.
(...)
Dozorca otworzył bramę parkową i wjechaliśmy w ogromną aleję wysadzaną starymi platanami.”

Aleja parkowa prowadząca do zamku
fot. Czesio1

Zamek Sześciu Dam
fot. Czesio1

Zamek Sześciu Dam
fot. Czesio1

Kiedy jednak przyjechaliśmy na miejsce, pierwszą różnicą z książką, która rzucała się na oczy, była liczba zwiedzających. W „Fantomasie” byli to pojedynczy turyści, a tu czekał na nas tłum, przez który w części pomieszczeń trzeba się było przepychać.
Zamek Chenonceau został zbudowany na fundamentach warownego młyna, który w XIII wieku kontrolował przewóz towarów na rzece Cher. W następnej kolejności na brzegu obok młyna powstał kwadratowy zamek z czterema wieżami w narożnikach, wybudowany przez rodzinę Marques. Obecnie pozostała z niego jedna, stojąca samotnie wieża i studnia obok niej.

Samotna wieża zamkowa
fot. Ater

TomaszK przy studni
fot. Ater

TomaszK, nasz Przewodnik po Zamku Sześciu Dam
fot. Ater

Tłumy na zamku
fot. Ater

Po dwustu latach zamek popada w ruinę i przechodzi na własność rodziny Bohier. Nowy zamek powstaje na ciągle istniejących filarach warownego młyna, pełnych tajemniczych pomieszczeń i ukrytych wejść. Wtedy pojawia się pierwsza z sześciu dam, Diana de Poitiers, która w XVI wieku buduje most przez rzekę Cher, a kolejna, jej rywalka Katarzyna Medycejska, wznosi na moście dwupiętrową galerię.
Kiedy weszliśmy do zamku i szykowaliśmy się do pierwszego punktu – kaplicy wybudowanej na pierwszym filarze młyna, zostaliśmy odesłani przez strażnika do zwiedzania innych pomieszczeń. Tu panował zbyt duży tłok. W parterowej kondygnacji zamku Chenonceau, oprócz kaplicy znajduje się komnata Diany de Poitiers, Zielona Komnata – gabinet Katarzyny Medycejskiej w którym podejmowała najważniejsze decyzje polityczne, dalej salon Franciszka I oraz salon Ludwika XIV. W komnacie Ludwika XVI znajduje się obraz Rubensa „Dzieciątko Jezus i Jan Chrzciciel”, który w młodości kopiował nasz oldmalarz. A może wisi tu właśnie jego kopia? Czyż Fantomas nie podmieniał oryginałów na kopie?
Największym pomieszczeniem parteru jest pierwsza kondygnacja galerii na moście – długa i przestronna komnata, w której w czasie pierwszej wojny światowej mieścił się szpital wojskowy, prowadzony przez ostatnią z sześciu dam – Georges Menier. Na końcu tej galerii znajdują się drzwi, przez które można przejść na drugi brzeg rzeki Cher. Z kolei z okien można zobaczyć dwa samochodzikowe miejsca – wyspę na której ukrył się lokaj Filip z kolejkami barona oraz zjazd do rzeki, którym wjechał Tomasz swoim wehikułem, aby ratować go przed policją i Pigeonem.

Wysepka na rzece
fot. Czesio1

Wysepka na rzece
fot. Ater

„Nie odezwałem się już ani słowem. Doszliśmy do końca ogrodu Diany de Poitiers, a natrafiwszy na małą ławeczkę, usiedliśmy tuż nad brzegiem rzeki.
Objęła nas noc. U naszych stóp cichutko szemrała rzeka, płynąca do sklepień starego mostu, na którym Katarzyna Medycejska wzniosła galerię. W kilku oknach zamkowych paliło się światło. Drugi brzeg rzeki tonął w ciemnościach, ale zdawało mi się, że był tu bliżej nas. Czyżby rzeka zwężała się w tym miejscu?
Zapytałem o to Yvonne.
— Nie, proszę pana. W tym miejscu znajduje się wysepka. Rosną na niej drzewa, krzaki, trawa. Jest zupełnie bezludna. Szkoda, że dziś księżyc nie świeci, bo zobaczyłby ją pan nawet w nocy. A z pańskich okien nie widać jej na rzece?”

Zjazd do wody
fot. Czesio1

„Wyprowadziłem wehikuł z zamkowych garaży. Wsiedliśmy do niego z Yvonne i pojechaliśmy do parku szeroką aleją wysadzaną starymi platanami. Noc była bardzo ciemna, ale nie zapalałem świateł. Nie chciałem, żeby nas zauważył złoczyńca. Jechałem niemal po omacku. Na szczęście Yvonne znała tu każde drzewo i nieomylnie wskazywała drogę.
— Chcę znaleźć się naprzeciw wyspy — tłumaczyłem dziewczynce. — Czy znasz tam skrawek plaży z dobrym zjazdem do wody?
— Chyba nie zamierza pan wjechać do rzeki? — roześmiała się.
— Nie wiem, czy to nie okaże się konieczne — odparłem z powagą, lecz ona myślała, że ja żartuję.”

Piętro wyżej na moście, znajduje się galeria Katarzyny Medycejskiej, w której organizowała huczne i rozpustne bale. W czasie naszego pobytu była tam urządzona wystawa poświęcona historii zamku, z opisem wszystkich sześciu dam. Tu np. można było przeczytać smutną historię piątej z dam – Marguerite Pelouze, żony pierwszego nie arystokratycznego właściciela zamku, która w XIX wieku przywróciła jego świetność, ale popadła przy tym w długi do tego stopnia, że nie mogła nawet być pochowana w wybudowanej przez siebie krypcie pod kaplicą. Na pierwszym piętrze zamku znajduje się jeszcze komnata pięciu królowych, z pamiątkami po królewskich małżonkach które ty bywały. Tu wisi jeden z najcenniejszych obrazów zamku – „Pokłon trzech króli” Rubensa.

Pokłon Trzech Króli
fot. Czesio1

Obok znajduje się Komnata Katarzyny Medycejskiej z gabinetem rycin, a także komnata Cezarego Vendome i komnata Gabrieli D’Esters, kimkolwiek byli. Trudno wyobrazić sobie, aby baron de Saint-Gatien, książkowy właściciel zamku oraz jego rodzina, mieszkali w pomieszczeniach w których nawet nie wolno nigdzie usiąść. No ale cóż, autor książki nie musi być tak dokładny w opisach realiów.

święta Cecylia
fot. Ater

Młodzież zlotowa na zamku
fot. Ater

święty Józef
fot. Czesio1

W Zamku Sześciu Dam
fot. Czesio1

Dzieciątko Jezus i Jan Chrzciciel
fot. Czesio1

Portret Katarzyny Medycejskiej
fot. Czesio1

Kominek
fot. Czesio1

Medale z popiersiami
fot. Czesio1

Historia budowy Zamku Sześciu Dam
fot. Czesio1

Zamek Sześciu Dam
fot. Czesio1

Na najwyższym piętrze zamku Chenonceau, jedynym udostępnionym do zwiedzania pomieszczeniem, jest komnata Ludwiki Lotaryńskiej, czwartej z sześciu dam, żony naszego króla Henryka Walezego. Od czasu śmierci jej męża, komnata utrzymywana jest w scenerii żałobnej. Na tym samym piętrze jest jeszcze jedno miejsce samochodzikowe – poddasze galerii nad mostem, w którym w jednym z licznych pokoików mieszkał Tomasz. Nie mogliśmy niestety tam wejść.
Teraz mogliśmy wrócić do kaplicy. Piękne witraże są współczesne bo oryginalne zostały zniszczone w czasie ostrzału zamku w 1945 roku. Kontynuując internetowe poszukiwania Johna Dee, który zgłębiał gdzie ukryto wejście do krypty Marguerite Pelouze, znaleźliśmy je za ołtarzem.

Sklepienie kaplicy
fot. Ater

Ukryte wejście do krypty Marguerite Pelouze
fot. Czesio1

Ukryte wejście do krypty Marguerite Pelouze
fot. Czesio1

Ale trumny nie dałoby się tamtędy wnieść, kręta klatka schodowa jest na to za wąska, do tego miała zapewne służyć drewniana klapa na środku podłogi. Krypta nigdy zresztą nie została wykorzystana i stoi pusta. Gdyby tłum był mniejszy, na pewno byśmy tam weszli. Jeszcze z zewnątrz sfotografowaliśmy okienko pod kaplicą, oświetlające kryptę.
Najniższą kondygnację zamku stanowią filary warownego młyna z XIII wieku. Wbrew temu czego można się spodziewać, filary nie są litym kamieniem, ale znajdują się w nich liczne pomieszczenia, z których dostępne do zwiedzania są zamkowe pomieszczenia gospodarcze. Są tu kuchnia, piekarnia, spiżarnia, jadalnia służby i rzeźnia.

Kuchnia zamkowa
fot. Ater

To również samochodzikowe miejsce, bo właśnie tu baron ukrywał swoje kolejki i tu znajdowało się ukryte wejście z rzeki do zamku. Dostęp do niego jest niedostępny dla zwiedzających, jedynie patrząc z okienka drewnianego oszklonego pomostu, łączącego dwa XIII–wieczne filary, można zobaczyć wnękę w ścianie filara tuż nad wodą, z podestem i schodkami prowadzącymi w górę. W przewodniku ten podest jest opisany jako miejsce kąpieli Diany de Poitiers.

Schodki prowadzące do ukrytego wejścia do zamku
fot. Ater

„— W trzecim filarze mostu są schody i drzwi, trochę powyżej poziomu wody. Nazwaliśmy je z baronem tajnym przejściem, ale to nie jest żadne tajne przejście. Gdy się płynie między filarami mostu, widać te drzwi.”

Na zakończenie przeszliśmy do ogrodów Diany do Poitiers i Katarzyny Medycejskiej, położonych symetrycznie po bokach wejścia do zamku. Obydwa piękne, z krzewami przyciętymi co do centymetra, ale w tym upale nie mogliśmy się już nimi zachwycać. Na szczęście gospodarze zamku rozmieścili kurtyny wodne, w których można się było ochłodzić. Jak co dzień, było 35 stopni.

Ufff, jak dobrze skryć się w cieniu i chwilę odpocząć
fot. Ater

Zamek Sześciu Dam
fot. Ater

Zlotowicze na tle Zamku Sześciu Dam
fot. Ater

Zamek Sześciu Dam
fot. Ater

Zlotowicze na tle Zamku Sześciu Dam
fot. Ater

Zamek Sześciu Dam
fot. Ater

TomaszK z Beatą na tle zamku
fot. Ater

Zamek Sześciu Dam
fot. Ater

Yvonne z Adamem na tle zamku
fot. Ater

Ogrody przedzamkowe
fot. Ater

Post autor: **PiTT** » 26 sie 2019, 22:16

11. PiTT

Rejs przy Zamku Sześciu Dam

„– Podobno w Zamku Sześciu Dam nie ma żadnego tajemnego przejścia. Którędy pan wyniósł paczki?
– W trzecim filarze mostu są schody i drzwi, trochę powyżej poziomu wody. Nazwaliśmy je z baronem tajnym przejściem, ale to nie jest żadne tajne przejście. Gdy się płynie między filarami mostu, widać te drzwi. Ty przecież je znasz, Yvonne. Wszyscy wiedzą o tych schodach do wody.|
I tak wyjaśniła się jeszcze jedna zagadka.”

Zamek Chenonceau jest malowniczo położony nad rzeką Cher. Bryła głównej budowli stapia się z mostem przez rzekę, tworząc wyjątkowe w swym rodzaju połączenie architektoniczne. Zamek niejako wkracza w nurt rzeki, przegradza ją i tworzy ramę dla dość leniwego nurtu.
W powieści „Pan Samochodzik i Fantomas” nadrzeczne położenie siedziby rodu de Saint–Gatien pozwala na prezentację niezwykłych możliwości wehikułu. Samochód–amfibia umożliwia bowiem wyciągnięcie lokaja Filipa z tarapatów, w które wpada on podczas próby sprzedaży kolejek elektrycznych stanowiących hobby barona de Saint–Gatien. Dzięki temu wehikuł uzyskuje najwyższą możliwą ocenę książkowej Yvonne:

„On jest cudowny! On jest nawet lepszy... od roweru – stwierdziła z mocą, a był to chyba najpiękniejszy komplement, jaki usłyszał mój wehikuł.”.

Skoro zlotowicze dotarli już do miejsca akcji książki, nie sposób było powstrzymać się przed weryfikacją tego, czy w istocie schody – owo „tajne przejście” – istnieją.
Gdy okazało się, że istnieje możliwość wypożyczenia łodzi wiosłowej, dwie załogi – jedna pod wodzą Mysikrólika, a druga PiTTa, wynajęły stateczki i ochoczo wyruszyły na poszukiwanie przygody.

Rejs przy Zamku Sześciu Dam
fot. PiTT

Zamek Sześciu Dam
fot. PiTT

Rzeka płynie tu dość wolno, a woda nie jest zbyt przejrzysta z uwagi na unoszące się w niej glony. Początkowo niezbyt zborne pociągnięcia wioseł, z czasem jednak znacznie skuteczniejsze, poprowadziły nas pod filary mostu.
Łódź zanurzyła się w mroku pod przęsłem. Kolejne fragmenty muru przesuwały się przed naszymi oczami. Gdzieś z góry hałaśliwi turyści robili zdjęcia, oglądali zamek i rzekę. My zaś powoli wsunęliśmy się w cień, gdzie czekały na nas schody.

Schody prowadzące do tajnego przejścia w zamku
fot. PiTT

Tajne przejście w zamku
fot. PiTT

Już wcześniej, podczas zwiedzania, z małego okienka widzieliśmy skraj schodów. Drzwi prowadzące do rzeki z zamkowej kuchni były jednak na głucho zamknięte.
Pod filarem, okryci we wnęce muru, z natężoną uwagą przyglądaliśmy się schodom. Prowadziły – dokładnie tak, jak w książce – do nurtu rzeki. Nieduża łódka mogłaby do nich dobić i wyładować bądź przyjąć towar z zamku. Schody, choć trudno dostępne, łatwo da się dostrzec – w istocie nie były „tajnym wejściem”.

„Od jednego ze środkowych filarów, na którym wspierała się galeria zamkowa, odbijała łódka. Siedział w niej chyba Filip, mogłem się tego tylko domyślać, bo mimo blasku reflektorów odległość była zbyt duża, aby rozróżnić rysy twarzy. Filip zorientował się, że jest widoczny w blasku reflektorów, chwycił za wiosła i zaczął nimi gorączkowo pracować. Czy odgadł, że to Pigeon zastawił na niego pułapkę? Ale komisarz przewidział podobną sytuację. Przy drugim brzegu cumowała łódź z motorem, w której siedzieli policjanci. Usłyszeliśmy warkot uruchamianego silnika. Łódź motorowa odbiła od brzegu i ostro ruszyła w kierunku łodzi Filipa.”

Ten obszar zamku nie jest odwiedzany przez turystów. W niepodzielne władanie objęły go ptaki. Na stopniach schodów pozostawiły nie tylko zwały guano, ale także pióra, a powyżej nawet całe gniazda z jajkami.
Gdy już wygramoliliśmy się z łódek i wykonaliśmy trochę zdjęć, ruszyliśmy schodami w górę. W górnej części schody kryją się w filarze.
W maleńkim korytarzu znajduje się dwoje drzwi. Jedne prowadzą wprost do zamkowej kuchni, drugie zaś… No właśnie, ta tajemnica pozostaje otwarta. Schody prowadzą w stronę filaru.

Tajne przejście odkryte!!
fot. PiTT

Zamek Sześciu Dam
fot. PiTT

Oldmalarz
fot. PiTT

PiTT
fot. PiTT

Rejs przy Zamku Sześciu Dam
fot. PiTT

Z góry ekipie rejsowej przyglądają się:
Ola i Kasia (po lewej) oraz grim_reaper
i Magda (po prawej)
fot. PiTT

Rejs przy Zamku Sześciu Dam
fot. PiTT

Załoga Mysikrólika
fot. PiTT

Zamek Sześciu Dam
fot. PiTT

Zamek Sześciu Dam
fot. PiTT

Krążąc po rzece zobaczyliśmy także wspomnianą w książce wysepkę. Niestety, do jej brzegów nie można było dobijać.

Wysepka na rzece
fot. PiTT

Wysepka na rzece
fot. PiTT

Zamek oglądany z perspektywy wody wydaje się jeszcze większy. W szczelinach murów gniazda mają gołębie. Możliwość zobaczenia schodów wspomnianych w książce – choć trudno nazwać to jakąś zaawansowaną eksploracją – była wspaniałą przygodą. Krótki rejs po wodach Cher zaprowadził nas w miejsce, w które nie zaglądają typowi turyści. Choć pływaliśmy po rzece w pełnym słońcu, łatwiej wyobrazić sobie książkowe sceny odbywające się w nocy.

„– Pan sądzi, że ktoś z domowników jest Fantomasem?
– Nie. Ale jego pomocnikiem – powiedziałem. Przerwaliśmy rozmowę. Oto na ciemnej toni rzecznej pojawił się czarny, podługowaty kształt.
Od wyspy odbijała łódka. Płynęła szybko z prądem rzeki, wpadła między filary mostu pod galerią i zniknęła nam z oczu.
– I co teraz zrobimy? – zapytał mnie Robert.
– Nic – odrzekłem. – Wiemy, że ktoś z obecnych w zamku jest wspólnikiem Fantomasa. To dobra informacja, ale musi pozostać naszą tajemnicą, aby ptaszka nie spłoszyć.”

Zamek Sześciu Dam
fot. PiTT

Post autor: **panna Monika** » 22 wrz 2019, 20:16

12. panna Monika

Winnica Pere Auguste

Po zwiedzeniu Chenonceaux, zachęceni przez Pigeona, postanowiliśmy spróbować lokalnych win i udaliśmy się do winnicy Caves du Pere Auguste, w której do produkcji i przechowywania wina wykorzystuje się jaskinie.

Winnica Pere Auguste
fot. Czesio1

Drewniane kadzie na wino
fot. Ater

Jaskinia winnicy Pere Auguste
fot. Czesio1

Prasa do tłoczenia winogron
fot. Czesio1

Jaskinia winnicy Pere Auguste
fot. Ater

Przyjął nas jeden ze współwłaścicieli winnicy, przedstawiciel piątego pokolenia prowadzącego winiarnię. Obecnie winnicę prowadzą Alain, Joël i Christine GODEAU. Winnica zajmuje 45 ha i rozciąga się na wzgórzu między miastami Civray de Touraine i Chenonceaux. Powstała ponad 100 lat temu i od tej pory tradycja winiarska przechodzi z ojca na syna.

Piwniczka ze starymi leżakującymi winami
fot. Czesio1

Stare leżakujące wina
fot. Ater

Piwniczka ze starymi leżakującymi winami
fot. Ater

Szwagier w poszukiwaniu najstarszego
rocznikiem wina
fot. Ater

Stare leżakujące wina
fot. Ater

Właściciele są dumni z rodzinnych tradycji, a zdjęcia z początków działalności rodzinnej firmy umieścili na etykiecie pysznego czerwonego wina.

Zdjęcie rodzinne na etykiecie win
fot. panna Monika

Tureńska lilia wytłoczona na szyjce butelki
fot. panna Monika

Nasz przewodnik opowiadał o tajnikach produkcji wina i rodzinnej tradycji.

Współwłaściciel winnicy Pere Auguste
opowiada o jej historii
fot. Ater

Opowieść o winnicy Pere Auguste
i winach robionych w Dolinie Loary
fot. Ater

A do degustacji nie musiał nas usilnie namawiać.

Degustacja win
fot. Ater

Degustacja win
fot. Czesio1

TomaszK, Matylda i Małgosia
fot. Ater

Oldmalarz i Agnieszka PiTTowa wznoszą toast
pysznym winkiem w winnicy Pere Auguste
fot. Ater

Panowie zaprezentowali nam 5 win (różowe, dwa białe, czerwone i musujące), które zostały przez uczestników zlotu ocenione bardzo wysoko. Pigeon nie kłamał – wina z tego regionu Francji okazały się znakomite.

Pięć win, które degustowaliśmy
w winnicy Pere Auguste
fot. Czesio1

Pamiątkowe zdjęcie ze współwłaścicielami
winnicy Pere Auguste
fot. Ater

Ogromny kosz z winami
fot. Czesio1

Ja tu zostaję - mówi Czesio
fot. Czesio1

Półka z winami na sprzedaż
fot. Czesio1

Zaopatrzyliśmy się zatem obficie, a nabywczyni największej ilości butelek została nagrodzona możliwością napisania relacji z degustacji wina.

Matylda pomaga TomaszKowi nieść
pudło z zakupionymi trunkami
fot. TomaszK

Zlotowicze zaopatrzeni w wyśmienite
trunki wracają do autokaru
fot. TomaszK

Post autor: **Fantomas** » 23 wrz 2019, 16:52

13. Fantomas

Clos Lucé

Zwiedzanie Clos Lucé, czyli państwo zamawiający obiad mają pierwszeństwo w siadaniu przy stolikach.

Zbiórka przed zamkiem w Clos Lucé
fot. Czesio1

Wiecie co było fajne w Fantomasowym Zlocie nad Loarą? To, że pomimo upałów ani na chwilę nie zwalnialiśmy tempa. To był siódmy dzień naszego pobytu we Francji kiedy pojechaliśmy zwiedzać zamek Clos Lucé. Zamek znajduje się w Amboise i jest oddalony o 400 m od Zamku Królewskiego w Amboise, którego ze względu na napięty grafik zlotu nie udało nam się zobaczyć.

Zamek w Clos Lucé
fot. Ater

Malowniczo położona posiadłość została wybudowana w XV wieku i przebywały w nim nawet koronowane głowy. Jednak najsłynniejszym lokatorem zamku nie był król lub królowa, lecz artysta, inżynier i wizjoner, człowiek wielu talentów, renesansowy maestro Leonardo Da Vinci.

"Jak dzień dobrze przeżyty daje dobry sen,
tak życie dobrze spędzone daje dobrą śmierć."
fot. Czesio1

Mistrz przybył do Clos Luce w 1516 r., na osobiste zaproszenie króla Franciszka I. Król zadbał o wygodne życie Leonarda. Da Vinci chcąc się odwdzięczyć wykonywał różne zadania zlecone przez Franciszka I. Mistrz przywiózł ze sobą do Francji trzy obrazy, które dziś możemy podziwiać w Luwrze.
Zwiedzanie rozpoczęliśmy od I piętra posiadłości.

Łoże zamkowe
fot. Czesio1

święta Katarzyna Aleksandryjska
fot. Czesio1

Leonardo da Vinci
fot. Czesio1

Obraz w pracowni Leonardo da Vinci
fot. Czesio1

Obraz w pracowni Leonardo da Vinci
fot. Czesio1

Na tej kondygnacji najważniejszym pomieszczeniem jest pokój Leonarda Da Vinci. Pokój został pięknie odrestaurowany i wyposażony w meble pochodzące z XVI i XVII wieku. To w tym pokoju Leonardo, w obecności przyjaciela, króla Franciszka, dokonał żywota 2 maja 1519 roku. Na I piętrze zobaczyliśmy także pokój siostry króla Franciszka, Małgorzaty z Nawary, który został odtworzony z podobną dbałością i starannością.
Zwiedzanie rezydencji Leonarda kontynuowaliśmy na parterze. Niesamowite wrażenie zrobiło na mnie oratorium Anny Bretońskiej. Kaplica zamówiona przez Karola VIII zachwyciła mnie pięknymi freskami i bogatymi zdobieniami. Zaraz potem przeszliśmy do pracowni Leonarda da Vinci. Pisałem już, że wszystkie pomieszczenia odtworzono z wielką dbałością o detale? Pracownia wyglądała tak, jakby Mistrz na chwilę wyszedł. Wydawało się, że za chwilę wróci z przechadzki i zaprosi nas na suty poczęstunek do salonu, który także znajduje się na parterze. Usiądziemy przy długim stole i utniemy sobie miłą pogawędkę.

Pracownia Leonardo da Vinci
fot. Ater

Pracownia Leonardo da Vinci
fot. Czesio1

Pracownia Leonardo da Vinci
fot. Czesio1

Na najniższej kondygnacji była umiejscowiona kuchnia. Czy kucharka Mathurine dbała o rozkosze podniebienia Leonarda tego nie wiem. Mistrz był wegetarianinem. W podziemiach obejrzeliśmy także wynalazki Mistrza Da Vinci. W czterech salach oglądaliśmy machiny, których współcześni Leonarda nie umieli nawet nazwać. My ludzie XXI wieku wiemy co Maestro projektował. Widziałem czołg, karabin maszynowy Maxim, spadochron i wiele, wiele innych.

Wynalazki Mistrza da Vinci
fot. Ater

Wynalazki Mistrza da Vinci
fot. Czesio1

Wynalazki Mistrza da Vinci
fot. Ater

Wynalazki Mistrza da Vinci
fot. Ater

Po zwiedzeniu rezydencji Leonarda udaliśmy się do ogrodu.

Ogródek przy zamkowy
fot. Czesio1

Ogród w Clos Lucé
fot. Czesio1

Helichrysum italicum – Kocanka włoska,
roślina o intensywnym zapachu przypominającym
przyprawę kuchenną Maggi
fot. Czesio1

Muszę się wam przyznać, że byłem nim podobnie oczarowany jak zamkiem Clos Luce. W parku Leonarda znajdowały się różne prace Mistrza, ale przede wszystkim spacer po ocienionych alejkach dał mi odpoczynek od nieznośnego upału. Aż chciałoby się zaszyć w tym zielonym gaju z butelką wina albo lepiej absyntu.

Ogród w Clos Lucé
fot. Ater

Ogród w Clos Lucé
fot. Czesio1

Wynalazki Mistrza da Vinci
fot. Czesio1

Ogród w Clos Lucé
fot. Czesio1

Wynalazki Mistrza da Vinci
fot. Czesio1

Wynalazki Mistrza da Vinci
fot. Ater

Wypoczynek na zielonej trawce w Clos Lucé
fot. Ater

Wracając z przechadzki zakupiliśmy pamiątki i lody. Właśnie chcieliśmy zamówić kawę, kiedy kelnerka nas powiadomiła, a Yvonne nam jej słowa przetłumaczyła, że niestety pierwszeństwo w zajmowaniu stolika mają osoby zamawiające dania obiadowe. Cóż, Francuzi nie potrafią mnie zaskoczyć.
Mimo tego przyznam, że żal było opuszczać Clos Luce. Jednak czas nas ponaglał, czekało na nas miasto Tours z najpiękniejszym placem we Francji na apertif. Za chwilę miała zacząć się kolejna przygoda.

Zamek w Amboise
fot. kadr z filmu zlotowego

Rozebrany już most na Loarze, po którym
jechał Pan Tomasz w "PS i Fantomas"
fot. kadr z filmu zlotowego

Post autor: **Hanka** » 24 wrz 2019, 20:25

14. Hanka

Tours

Dolina Loary, piękna, przyciągająca masę turystów. Dojechaliśmy do Tours. Ulica, przy której wysiedliśmy biegła równolegle do Loary. Tu rzeka płynie wyjątkowo leniwie i rozlewa się szeroko.

Zlotowicze w Tours
fot. Ater

Tablica pamięci Joanny D'Arc
fot. Czesio1

Czesio1 z rodziną w Tours
fot. Czesio1

Do godziny 14 mieliśmy czas wolny. Razem z Beatą, Yvonne i TomaszKiem postanowiliśmy spędzić go buszując po sklepach. TomaszKa oczywiście zaraz zgubiłyśmy, później odłączyła się także Yvonne.

Tours
fot. Ater

Hanka z zakupami na uliczkach Tours
fot. Ater

Tours
fot. Ater

Po udanych zakupach i po podziwianiu pięknej architektury centrum miasta swe kroki skierowałyśmy do katedry Saint Gatien, podkreśla ona dawną potęgę chrześcijaństwa średniowiecznej Francji.
Położona jest przy Rue Lavoisier. Z daleka widzę jej wieże. Muszę mocno zadrzeć głowę aby się im przyjrzeć, subtelna koronkowa fasada. W dolnej części są trzy zdobne portale odpowiadające trzem nawom. Główny, największy, środkowy portal zdobi figura Jezusa Chrystusa. Wyżej umieszczono ogromną rozetę.

Wieże katedry w Tours
fot. Ater

Katedra w Tours
fot. Ater

Katedra w Tours
fot. Czesio1

To najważniejsze miejsce w mieście świętego Marcina. Weszłam sama. Stanęłam pośrodku średniowiecznego zabytku. Kolorowe światło z ogromnej rozety leciało między hebanowe ławy. Ta monumentalna budowla swój wygląd pozyskała w latach 1440-1547. Nawa ma niemal 100 metrów długości a wieże 70 metrów wysokości. Fascynujący gotyk. Jaki niesamowity urok ma ten kościół.

Wnętrze Katedry
fot. Ater

Wnętrze Katedry
fot. Czesio1

Wnętrze katedry jest bardzo skromne. Białe ściany zdobią obrazy i nieliczne, znajdujące się w bocznych ołtarzach, rzeźby. Absyda ma trzy poziomy witraży. Są ogromne i tworzą zbiór niezwykłej harmonii. To one są całą ozdobą tej świątyni. Dzięki nim wnętrze obficie zalewa światło. Większość z nich to zabytki pochodzące z XIII wieku, Jest to najbogatsza kolekcja po tej w Chartres. Od dawien dawna mówiono i pisano, że witraże katedr są jak Doktorzy Kościoła, którzy za pomocą Boskiej iluminacji objaśniają Pismo święte – bez Doktorów i Boskiego światła niemożliwe do poznania, podobnie jak wyobrażenia witraży pozostają nieme bez materii szkła i słonecznego blasku.

Witraże katedralne
fot. Ater

Witraże katedralne
fot. Ater

Pani przewodnik opowiadając o katedralnych zabytkach zaprowadziła nas do miejsca w którym obejrzeliśmy nagrobek dzieci Karola VIII i Anny Bretońskiej. To jedno z pierwszych renesansowych dzieł w regionie. Wiele jeszcze pięknych miejsc skrywa ta świątynia ale musieliśmy iść dalej, by obejrzeć inne niesamowite zabytki.

Pani przewodnik po Tours
fot. Ater

Nagrobek dzieci Karola VIII i Anny Bretońskiej
fot. Ater

Katedra w Tours
fot. Ater

Witraże katedralne
fot. Ater

Organy katedralne
fot. Ater

Witraże katedralne
fot. Czesio1

Boczna nawa Katedry
fot. Czesio1

Katedra w Tours
fot. Czesio1

Pamiątkowy wpis w księdze katedralnej
fot. Czesio1

Obok katedry rośnie od ponad 200 lat monumentalne, olbrzymie, potężne drzewo iglaste. To cedr libański. Opodal jest szklane pomieszczenie, w którym stoi znaturalizowany słoń o imieniu Frizt. Występował w cyrku Barnum & Bailey. Pochodził z Azji. Podczas transportu statkiem inne towarzyszące mu słonie nie przeżyły podróży. Frizt trafił do cyrku z którym podróżował po całej Europie. Nie był spokojnym zwierzęciem. Zabił swego opiekuna. W 1902 podczas parady ulicami Tours słoń wpadł w szał i dyrektor podjął decyzję o uśmierceniu kolosa. Pan Bailey, dyrektor cyrku, zdecydował o przekazaniu martwego słonia do miasta. I tak Fritz jest wystawiany w stajni Muzeum Sztuk Pięknych w Tours w pobliżu katedry.

Słoń o imieniu Frizt
fot. Ater

Pani przewodnik prowadzi nas dalej. Przez park i dalej pięknymi uliczkami zbliżamy się do neobizantyjskiej Bazyliki św. Marcina. Ciekawe życie miał ten Marcin ale o tym można poczytać w Internecie. W podziemiach świątyni w krypcie grobowej oglądamy szczątki świętego.

Tours
fot. Ater

Tours
fot. Czesio1

Bazylika świętego Marcina
fot. Czesio1

Ołtarz Bazyliki świętego Marcina
fot. Ater

Sklepienie Bazyliki świętego Marcina
fot. Ater

Bazylika świętego Marcina
fot. Czesio1

Bazylika świętego Marcina
fot. Czesio1

Cały czas zasłuchani w opowieści przewodniczki podziwiając architekturę miasta (piękne domy budowane metodą szachulcową) zmierzamy na najpiękniejszy plac w Tours. Tam mamy kilka minut by wypić aperitif, piwo, kawę lub zjeść lody.

Yvonne wskazuje na najpiękniejszy plac w Tours
fot. Ater

Zlotowicze na najpiękniejszym placu w Tours
fot. Ater

Zacny trunek
fot. Ater

Podążając do autokaru w którym to oczekuje nas część zlotowiczów zatrzymujemy się jeszcze z Beatą i Tomaszkiem by zrobić zdjęcie przed Kościołem św. Juliana – dawnego kościoła opactwa benedyktyńskiego. I tak kończy się zwiedzanie tego jakże pięknego miasta.

Post autor: **Czesio1** » 18 paź 2019, 20:54

15. Czesio1

Wieża Eiffle'a

Wszystko co dobre kiedyś się kończy, dobiegł więc już kres naszego pobytu w Dolinie Loary. Spakowaliśmy swoje bagaże, umieściliśmy je w lukach bagażowych Setry i ruszyliśmy w drogę do Paryża. Tu nasi wspaniali kierowcy mieli odbyć swój planowany odpoczynek przed czekającą ich długą drogą do Polski a my mieliśmy zaplanowane zwiedzanie kolejnych paryskich atrakcji. Według planu mieliśmy zobaczyć Luwr i Katedrę Notre Damme.
W drodze do Paryża w autokarze okazało się, że jest kilka osób chętnych na ponowną próbę wjazdu na Wieżę Eiffla. W grupie tej byłem i ja wraz z rodzinką. Wieża Eiffla była dla mnie w Paryżu tym najważniejszym punktem, który chciałem zobaczyć. Pierwszym razem nie udało się z powodu strajku pracowników Wieży, tym razem jak się zorientowaliśmy kanałami internetowymi tego typu „niespodzianki” nie były planowane.
Czasu w Paryżu nie mieliśmy zbyt wiele, bo cóż znaczy owe przynajmniej 9 godzin, którymi dysponowaliśmy niejako z musu, bo taką przerwę musieli mieć kierowcy. Luwr, katedra Notre Damme, obiad w restauracji pod Katedrą, plus kolejki w kasach i czas na dojazd do tych miejsc w zupełności wypełni nam ten czas w całości. Gdzie wiec upchnąć tu Wieżę Eiffla? Grupa „wysokościowa” musiała zatem z czegoś zrezygnować. Padło na Luwr. Nie wiem jak inni, ja nie czułem zbyt wielkiego ciśnienia, żeby zwiedzać to słynne paryskie muzeum. Sztuka, malarstwo nie za bardzo mnie pociąga, zdecydowanie bardziej wolałem mieć możliwość rzucenia okiem na Paryż z wysokości kilkuset metrów.
Szwagier zaparkował Setrę pod hotelem, chwila oczekiwania na załatwienie formalności (po co nasza grupa w tym czasie tam kwitła zamiast ruszać ku Wieży, tego po dziś dzień nie wiem) i ruszamy w gronie dziesięciu osób do pobliskiej stacji metra.

Uliczki Paryża
fot. Czesio1

Podróż zajęła nam dobre pół godziny zanim stanęliśmy u stóp potężnej żelaznej budowli.

Wieża Eiffle'a
fot. Czesio1

Pomnik twórcy wieży
fot. Czesio1

Kolejka do kontroli nie była ani długa ani krótka, po kilku–kilkunastu minutach zostaliśmy sprawdzeni przez obsługę i mogliśmy wreszcie stanąć w kolejce po bilety. Ta kolejka była już znacznie dłuższa. Wiła się jak zaskroniec Piotruś, albo raczej jak kilka takich zaskrońców.
Nie patrzyłem na zegarek ale jak mniemam z półtorej godziny minęło zanim dostaliśmy się do kasowego okienka. Mój Boże pomyślałem, jak tu tyle ludzi jest przed nami to co będzie tam na górze? Czy znajdzie się tam miejsce i dla nas?
Ale nic to, bilety kupione ruszamy ku windzie, która ma nas dostarczyć najpierw na drugi poziom. W oczekiwaniu na windę miła pani z obsługi „szczeliła” nam grupówkę.

Grupa "Eiffle'owców" przed windą na wieżę
fot. Czesio1

Wreszcie doczekaliśmy się, nadjechała winda, którą powoli wznosiliśmy się coraz wyżej podziwiając z okien wspaniałe widoki. Czegoś podobnego można doświadczyć chyba tylko w górach, lecz tam podziwia się przyrodę a tu mniejsze i większe budynki, które wraz z kolejnymi metrami stają się podobne do małych klocków dla dzieci.
Na poziomie drugim ludzi było rzeczywiście sporo, ale znalazło się miejsce i dla nas.

Widok z poziomu II wieży Eiffle'a
fot. Czesio1

Sekwana u stóp wieży a dalej Park Jardins du Trocadéro
i Palais de Chaillot
fot. Czesio1

Widok z poziomu II wieży Eiffle'a
fot. Czesio1

Pola marsowe
fot. Czesio1

Widok z poziomu II wieży Eiffle'a
fot. Czesio1

Pola Marsowe
fot. Czesio1

Czesio1 z Agnieszką na poziomie II
fot. Czesio1

Obeszliśmy cały poziom dookoła, obfotografowaliśmy Paryż i nie chcąc naciągać struny czasu stanęliśmy…w kolejnej kolejce, tym razem do windy jadącej na sam szczyt Wieży. I tu nagle stała się rzecz niepojęta. Oto okazało się, że zgubiłem swój bilet. Przeszukałem kieszenie, pokrowiec aparatu, bezskutecznie. Trzy bilety były a mój gdzieś wyparował. A bez niego wjazd na górę jest niemożliwy. No cóż, trudno, za gapiostwo się płaci, postanowiłem że zostanę na poziomie drugim z Mają, która nie chciała już jechać wyżej. „Mam lęk wysokości” – mówiła.
Ostatecznie zamiast mnie została Agnieszka a reszta ruszyła do kolejnej zaskrońcowej kolejki. Znowu kilkanaście dobrych minut oczekiwania na windę. Oj trzeba w tym Paryżu wykazać się ogromną cierpliwością, żeby cokolwiek zobaczyć.
Ale wreszcie udało się! Osiągnęliśmy szczyt Wieży Eiffla!! Niesamowity widok ukazał się naszym oczom. I pomyśleć jak niewiele brakowało żeby tej wieży nie było.
W czasie II wojny światowej Hitler planował bowiem zniszczenie Paryża na wypadek odwrotu swoich wojsk z Francji już od 1942r. Na liście wyburzeń znalazły się m. in. główne gmachy rządowe, most na Sekwanie oraz zabytkowe budowle w tym również słynny symbol Paryża – Wieża Eiffla.
Na szczęście plany Hitlera spełzły na niczym dzięki czemu mogliśmy w tym dniu znaleźć się kilkaset metrów wyżej i podziwiać z góry stolicę Francji. A było co podziwiać!
Z jednaj strony Park Jardins du Trocadéro z przepięknym u kresu Palais de Chaillot. Z drugiej długie Pola Marsowe (Champ de Mars).
U stóp Wieży wiła się Sekwana, na wodach której cumowało kilkanaście statków, a kilka kolejnych, wypełnionych mrówkami (przepraszam: turystami, wyglądającymi z góry jak te pracowite owady) odbywało rejsy wycieczkowe po błękitnych wodach rzeki.
A wokół jak okiem sięgnąć aż po sam horyzont mniejsze i większe budynki wyglądające z wieży niczym miniaturowe domki z klocków.

Widok z poziomu III wieży Eiffle'a
fot. Czesio1

Widok z poziomu III wieży Eiffle'a
fot. Czesio1

Wspaniałe to widoki i absolutnie nie żałuję, że podjęliśmy drugą próbę wjazdu na Wieżę Eiffle'a nawet kosztem Luwru. Szkoda tylko, że tak dużo było tam ludzi, bo coraz to nowe fale tłumów wylewające się z wind zmusiły nas do szybkiego opuszczenia wieży.
Udaliśmy się do stacji metra, którym pojechaliśmy w pobliże następnego punktu programu czyli Katedry Notre Damme.

Post autor: **Yvonne** » 24 paź 2019, 17:12

16. Yvonne

Luwr

Ostatniego dnia zlotu we Francji, kiedy to ponownie zwiedzaliśmy Paryż, doszło do kolejnego podziału naszej grupy na dwie podgrupy.
Jedna grupa, żywiąc w swych sercach nadzieję, że żaden strajk nie trwa wiecznie, udała się na drugą próbę podboju Wieży Eiffla, która, jak wiemy, zakończona została pełnym sukcesem.
Druga grupa, spragniona obcowania ze sztuką, ustawiła się w kolejce do Luwru.

Luwr
fot. Ater

Kolejka przed Luwrem
fot. Ater

Jak wiadomo, ten dawny paryski pałac królewski jest obecnie imponujących rozmiarów muzeum, w którym zgromadzone są najpiękniejsze dzieła sztuki artystów z całego świata.
Mieliśmy szczęście. Czekaliśmy w kolejce nie dłużej niż 40 minut. Po zakupieniu biletów, rozdzieliliśmy się według upodobań. Jak wiadomo, niemożliwością jest zobaczenie wszystkich eksponatów w Luwrze podczas kilku zaledwie godzin. Trzeba było zatem dokonać pewnych wyborów.

Yvonne przewodnikiem po Luwrze
fot. Ater

Każdy więc udał się tam, gdzie go oczy, nogi, pęd w duszy i zew w sercu poniosły.
Warto nadmienić, że ścieżki nasze wielokrotnie się krzyżowały, bowiem poszczególne grupy co jakiś czas spotykały się w muzealnych salach.
Wraz z Hanką skoncentrowałyśmy się na dwóch tematach: najsłynniejsze dzieła sztuki znajdujące się w Luwrze oraz malarstwo.
Zgodnie z planem, najpierw zobaczyłyśmy te najbardziej znane dzieła sztuki znajdujące się w Luwrze: rzeźby Wenus z Milo i Nike z Samotraki, obraz da Vinci „Mona Lisa” oraz „Gody w Kanie Galilejskiej” Veronese.

Nike z Samotraki
fot. Ater

Wędrując między poszczególnymi salami i galeriami, nie odmówiłyśmy sobie wizyty w imponującej przepychem sali, w której znajdują się królewskie klejnoty. Eksponowane są one w szklanych gablotach i robią naprawdę ogromne wrażenie na zwiedzających.
Ciekawostką jest polski akcent – orzeł polski, wykonany z emaliowanego złota, granatów, rubinów, szmaragdów i pereł.
Na tabliczce przeczytać można, że klejnot ten pochodzi z kolekcji Ludwika XIV, który nabył go na drodze sukcesji po królowej Polski, Ludwice Marii Gonzaga.
Najwięcej czasu spędziłyśmy z Hanką podziwiając wielkie dzieła mistrzów pędzla.
Zobaczyłyśmy kilka prac Rubensa, prace impresjonistów – Renoira i Pissarro, wspaniałe obrazy Vermeera: „Koronczarkę” i „Astronoma”, obrazy Leonadra da Vinci, „św. Cecylię” Domenichino, „Wolność prowadzącą lud na barykady” Delacroix, „Portret panny Riviere” Ingres i wiele innych wspaniałych dzieł powstałych na przestrzeni wielu lat i tworzących dziś imponującą kolekcję zebraną w tym pięknym muzeum.

Leonardo da Vinci - "Mona Lisa"
fot. Ater

Andrea Solari - "Matka Boska Karmiąca"
fot. Ater

Jusepe de Ribera - "Kulawy chłopiec"
fot. Ater

Luwr
fot. Ater

Giovanni Paolo Pannini - "Piazza Navona in Rome"
fot. Ater

Rafael Santi - "święty Michał pokonuje szatana"
fot. Ater

Antonio Campi - "Tajemnice męki Chrystusa"
fot. Ater

Leonardo da Vinci - "święta Anna Samotrzecia,
Dziewica z Dzieciątkiem i św. Anną"
fot. Ater

Théodore Géricault - "Tratwa Meduzy"
fot. Ater

Paul Delaroche - "Młody męczennik"
fot. Ater

Jacques-Louis David - "Przysięga Horacjuszy"
fot. Ater

Jacques-Louis David - "Koronacja Napoleona"
fot. Ater

Kolekcja markiza de Campana
fot. Ater

Sarkofag ze strigilami: głowy pasterza i lwa
fot. Ater

Grób Nereidów
fot. Ater

Tron kapłanki Cérès
fot. Ater

Luwr
fot. Ater

Fantomas w Luwrze
fot. Ater

johny w Luwrze
fot. Ater

Statua Trajana
fot. Ater

Luwr
fot. Ater

Yvonne i Hanka
fot. Ater

Luwr
fot. Ater

Jean Baptiste Greuze - "Portret młodej kobiety"
fot. Ater

Pierre Auguste Renoir - "Portrait de femme assise"
fot. Ater

Król Słońce – Ludwik XIV
fot. Ater

Luwr
fot. Ater

Ater w Luwrze
fot. Ater

Hanka w Luwrze
fot. Ater

Yvonne w Luwrze na tle ulubionego obrazu Jana Vermeera „Koronczarka”
fot. Ater

Bertholet Flemalle - "Le saint Sacrement de la Trinité"
fot. Ater

Luwr
fot. Ater

Luwr
fot. Ater

Ciężko było opuszczać Luwr nie zobaczywszy tylu innych pięknych dzieł.

Zbiorówka przed Luwrem
fot. Ater

Zbiorówka przed Luwrem
fot. Ater

Ale czekała już na nas Katedra Notre-Dame, a po drodze do niej punkt, którego nie mogliśmy ominąć.
Punkt iście samochodzikowy ...
Po zebraniu się wszystkich osób zwiedzających Luwr i zrobieniu pamiątkowego grupowego zdjęcia, udaliśmy się spacerkiem do Katedry.
Po drodze zrobiliśmy jedną przerwę, w miejscu jakże dla nas ważnym.
Otóż weszliśmy na most Pont Neuf, najstarszy istniejący do tej pory paryski most, na którym znajduje się tablica upamiętniająca pewne wydarzenie.
Wydarzenie, które miało miejsce 18 marca 1314 roku.
To właśnie wtedy, w tym miejscu, spalony został na stosie ostatni Wielki Mistrz Zakonu Templariuszy – Jakub de Molay.

Zlotowicze w miejscu upamiętniającym spalenie
Wielkiego Mistrza Zakonu - Jakuba de Molay
fot. Yvonne

Miejsce upamiętniające spalenie Wielkiego Mistrza
Zakonu - Jakuba de Molay
fot. Yvonne

Jakże piękna to była chwila, gdy mogliśmy stanąć przy tej tablicy i zadumać się nad historią, która tak pięknie opisana została przez naszego Mistrza, Zbigniewa Nienackiego, w książce „Pan Samochodzik i Templariusze”.

Post autor: **Ater** » 24 paź 2019, 17:13

17. Ater

Katedra Notre-Dame

Ostatnim punktem zwiedzania była katedra Notre–Dame, która jest położona na wyspie Île de la Cité. Nota bene przed katedrą znajduje się punkt „Point Zéro” z którego mierzy się odległość do wszystkich miast w Francji. W ciągu roku zwiedza ją 14 milionów ludzi i może dlatego kolejka stojących przed nią mnie trochę przeraziła.

Fasada katedry Notre-Dame
fot. Ater

Katedra Notre-Dame
fot. Ater

Katedra Notre-Dame
fot. Czesio1

Katedra Notre-Dame
fot. Czesio1

Na szczęście johny nie zrażając się tym zajął miejsce w kolejce i mogłem do niego dołączyć. Ta pięcionawowa katedra oszołomiła mnie swoją wielkością i ilością detali jak choćby figury w portalu.
Moją uwagę zwróciły również przepiękne witraże. Zastanawia mnie tylko czarna sadza na suficie. W czasie naszego zwiedzania część świątyni była wyłączona ze zwiedzania przez odbywającą się msze.

Rozeta w katedrze Notre-Dame
fot. Ater

Nawa główna katedry Notre-Dame
fot. Ater

Prezbiterium katedry Notre-Dame
fot. Ater

Obraz Matki Bożej w katedrze Notre-Dame
fot. Ater

Płaskorzeźba w katedrze Notre-Dame
fot. Ater

Bogato rzeźbiony portal katedry Notre-Dame
fot. Ater

Plac przed nią nosi imię Jana Pawła II i obok niej znajduję się jego pomnik.

Pomnik Jana Pawła II
fot. Ater

Katedra Notre-Dame
fot. Ater

Post autor: **johny** » 24 paź 2019, 17:16

18. johny

Paryż – wieczór, podróż powrotna

Ostatnia kolacja na francuskiej ziemi dobiegła końca… Ostatni czas wolny Zlotowicze wykorzystali na krótkie spacery urokliwymi uliczkami Paryża.

Paryż wieczorową porą
fot. Czesio1

Paryż wieczorową porą
fot. Ater

Fontanna świętego Michała
fot. Ater

Paryż wieczorową porą
fot. Ater

Co poniektórzy kupowali ostatnie pamiątki. W końcu jednak trzeba było obrać azymut na parking gdzie czekał na nas nasz autokar. Jak się miało jednak okazać i ta nasza ostatnia podróż nie była zwykłym marszem… Najpierw tuz przed stacją metra podziwialiśmy całkiem sympatyczny pokaz stepowania w wykonaniu chyba ojca i dwóch kilkuletnich synów.

Pokaz stepowania na ulicach Paryża
fot. Ater

Fajnie było ale trzeba się było zbierać... Schody w dół i idziemy na podziemny pociąg. A że kluczyć musieliśmy dość mocno z uwagi na gąszcz korytarzy prowadzących do różnych linii to droga wydłużała się. W pewnym momencie usłyszałem słowa Yvonne: o to coś dla johny’ego. Wpierw nie załapałem o co chodzi ale już po chwili zrozumiałem w czym rzecz. Tuż przy ruchomych schodach stał koleś z gitarą i cudnie śpiewał Allelujah Cohena! Jak wiecie jestem wielkim miłośnikiem Cohena a ten gościu robił to świetnie, sama zaś piosenka jest cudowna! Nie wiem jak to się stało, chyba tak wyszło po prostu, cała nasza grupa zatrzymała się aby posłuchać podziemnego barda.

Nikerson
fot. Ater

Koncert Nikersona w paryskim metrze
fot. kadr z filmu zlotowego

Koncert Nikersona w paryskim metrze
fot. kadr z filmu zlotowego

Za chwilę kilkoro spośród nas zaczęło śpiewać wraz z nim! Sytuacja rozwinęła się błyskawicznie i w mig byliśmy na regularnym koncercie. Gościu tak był zachwycony naszą reakcją, że specjalnie zagrał dla nas jeszcze dwie piosenki… Jedna to „Wild World” a druga to „Stand By Me”! Co tam się działo! Zabawa na całego, przechodzący paryżanie zatrzymywali się ze zdumieniem patrzyli na nas, a niektórzy nagrywali to wszystko komórkami…

Zlotowicze wspaniale bawią się razem z Nikersonem
fot. kadr z filmu zlotowego

"And darlin', darlin', stand by me, oh stand by me
Oh stand now, stand by me, stand by me"
fot. kadr z filmu zlotowego

Chłopak zapytał się nas skąd jesteśmy, jak mu odpowiedzieliśmy to stwierdził publicznie, że kocha Polskę!
Było naprawdę magicznie! Piękne i wzruszające pożegnanie z Francją. W końcu jednak trzeba było udać się na pociąg.
Ale nawet wtedy przeżyliśmy przygodę! Otóż okazało się, że w tym natłoku różnorakiego natłoku wrażeń zagubiła się córka Czesia Kinga! Na początku nie było nam do śmiechu bo nie mieliśmy pojęcia gdzie Kinga się zawieruszyła i co się z nią dzieje. Na szczęście po kilku próbach odebrała telefon i ekipa ratunkowa bezpiecznie dołączyła do całej grupy. Już bez żadnych atrakcji dojechaliśmy metrem do stacji Bercy, gdzie czekał nas autokar.
W związku z tym, że zarówno Piękny Antonio jak i Szwagier mieli jeszcze kilkadziesiąt minut przymusowej pauzy usiedliśmy całą grupą na schodach tuz obok parkingu.

Ktoś włączył telefon, ktoś odpalił yuotube i tak po kolei zaczęliśmy intonować kolejne klasyki nie tylko polskiej muzyki… Oj działo się, działo. Znów było super, znów było magicznie. Tylko te piosenki to raczej takie melancholijne były… Pewnie dlatego, że doszło do nas, że kolejna przygoda poza nami…

Paryż wieczorową porą
fot. Czesio1

"Jolka, Jolka, pamiętasz, lato ze snu,
Gdy pisałaś: 'tak mi zle',
fot. kadr z filmu zlotowego

"Ale to już było, znikło gdzieś za nami
Choć w papierach lat przybyło
To naprawdę wciąż jesteśmy tacy sami"
fot. kadr z filmu zlotowego

Żegnaj Paryżu...
fot. kadr z filmu zlotowego

Punktualnie o 22.30 ruszyliśmy w drogę powrotną…
Dzięki naszym nieocenionym kierowcom droga minęła szybko, komfortowo i bezpiecznie. Oczywiście w autokarze ciągle trwały rozmowy na temat tego co razem przeżyliśmy przez ostatnie 9 dni. Raczyliśmy się jak zwykle najróżniejszymi trunkami.
Po kilkunastu godzinach podróży zjechaliśmy z Autostrady Wolności kierując się na Opalenicę, gdzie miała wysiąść pierwsza grupa Zlotowiczów. Tuż przed samym parkingiem z głośników Setry wydobył się z pełną siłą przebój „To już jest koniec”... Łezka się w oku zakręciła bo to był już faktycznie koniec naszej wspaniałej francuskiej przygody.

Parking przed hotelem w Opalenicy
fot. Czesio1

Żegnajcie Zlotowicze
fot. kadr z filmu zlotowego

Oldmalarz smuci się, że to już koniec
fot. Czesio1

Tuż przed odjazdem autokaru Szwagier zaintonował pożegnalny fragment znany z szantów.

"Ile miesięcy Cię nie będę widział...
fot. kadr z filmu zlotowego

...Nie wiem sam...
fot. kadr z filmu zlotowego

...Lecz pamiętać zawsze będę Cię"
fot. kadr z filmu zlotowego

Do zobaczenia...
fot. kadr z filmu zlotowego

Do tej pory jak opowiadam znajomym o tym, ze wszystko sami zorganizowaliśmy nie mogą w to uwierzyć.

Post autor: **Mysikrólik** » 24 paź 2019, 17:20

19. Mysikrólik

Bon appétit

Francja to nie tylko zamki nad Loarą i zabytki Paryża. Oprócz tych niewątpliwie pięknych miejsc, które szczęściem zachowały się mimo wojen do naszych czasów, Francja oferuje też wspaniałą kuchnię. Jest na forum spora grupa, która nasz zlot potraktowała, jako możliwość spróbowania niepowtarzalnych smaków. Oczywiście w dobie internetu można spróbować sobie odtworzyć każde danie, ale skosztować je w tych jakże pięknych okolicznościach przyrody, niepowtarzalnych i w tak zacnym gronie, to zupełnie inna bajka.
Naszą kulinarną przygodę rozpoczęliśmy w Cafè Biarritz w Paryżu. Pierwszy posiłek na francuskiej ziemi był zapowiedzią tego co czeka nasze podniebienia na tym zlocie.
Do wyboru mieliśmy dorsza z ryżem, tagliatelle z łososiem, oraz filet z frytkami. Z racji posiadania czteroosobowej rodziny starałem się tak zamawiać dania, aby każdy miał coś innego i móc spróbować jak najwięcej potraw.
Wybrałem tagliatelle z łososiem i nie żałuję swojego wyboru, choć po wymianie z Agnieszką muszę stwierdzić, że i dorszowi niczego nie brakowało. Bardzo dobry sos, który w połączeniu z rybą i ryżem nie wymagał już niczego do dodania. Zresztą wszystkie dania były idealnie doprawione i nie wymagały poprawek. Mogłem więc spokojnie poczekać na deser, a tu niespodzianka. Zamówiony głównie przez dzieci filet z frytkami, okazał się solidnym kawałkiem steku wołowego Chateaubriand z dodatkiem, jeśli mnie pamięć nie myli, sosu bearneńskiego. Na Robasa nie miałem co liczyć, bo je wołowinę nawet na surowo w formie tatara, ale Celina zadowoliła się frytkami i tym sposobem zaliczyłem trzecie danie główne tego dnia. Rozkosz w czystej postaci.
Minusem było to, że na pełne desery nie miałem już miejsca, co nie znaczy że nie spróbowałem. Co więcej jeśli człowiek jest już porządnie najedzony, a mimo to kolejne potrawy nadal mu smakują, to muszą być wybitnie smaczne. W zależności od gustów zamawiano lody, crème brulee, oraz tiramisu. Jako jedyna wyłamała się Yvonne, która dostała tartę cytrynową. Rzeczona tarta była jak wspomniałem jedynym daniem tego dnia którego nie zamówiłem, ale i tak dokonałem degustacji, w celach oczywiście poznawczych. O ile lody, aczkolwiek dobre, to nadal „tylko” lody, to crème brulee, tarta i tiramisu był niebiańskim zwieńczeniem pierwszego dnia w Paryżu.
Nie tylko z ciężkim sercem opuszczaliśmy przytulną Cafè Biarritz. Jedna grupa udała się na Montmartre, a druga na cmentarz Pere–Lachaise.

Jakże skromnie prezentowały się przy tym nasze posiłki w bazie w zamku Mareuil–Sur–Cher. Miały one jednak trochę inny cel, a było nim napełnienie naszych zgłodniałych brzuchów po trudach całodziennych wypadów. Myślę, że w tym zakresie spełniły swoje zadanie, a przy tym nikt nie zachorował.

Pierwszy wspólny posiłek przygotowany przez nas w zamku miał dwie odsłony. TomaszeK przygotował wariację na temat sosu bolognese, którego bazę przygotował w domu i po pasteryzacji, w słoikach bezpiecznie dotarł do Francji, gdzie po dodaniu sosu pomidorowego, osiągnął oczekiwany stan, który wszyscy jedzący chwalili. Nagotowaliśmy do tego tyle makaronu spaghetti, że starczyło jeszcze głodomorom na następne dni, gdy poczuli, ze danie dnia nie zaspokoiło ich potrzeb.

Sos bolognese
fot. kadr z filmu zlotowego

Makaron spaghetti
fot. kadr z filmu zlotowego

Makaron spaghetti z sosem bolognese
fot. kadr z filmu zlotowego

Drugie danie dedykowane było jaroszom, ale skorzystali także niektórzy mięsożercy. Tagliatelle w sosie serowo–orzechowym z serem gorgonzola i połupanymi orzechami włoskimi uzyskało wcześniej pozytywną opinię Yvonne w teście na jadalność. Tak z grubsza zakończył się pierwszy dzień na francuskiej ziemi, przynajmniej jeśli chodzi o produkty stałe.

Pierwsza wspólna obiadokolacja
fot. kadr z filmu zlotowego

Pierwsza wspólna obiadokolacja
fot. kadr z filmu zlotowego

Drugi dzień zakończyliśmy wspólną wieczerzą, która wcześniej została zaakceptowana przez zlotowiczów. Dla przypomnienia podam, że było to danie z szeroko pojętej strefy azjatyckiej i składało się z piersi kurczęcych, warzyw które wydawały się kucharzowi odpowiednie i przypraw nadających potrawie orientalny smak. Nieodzowne było w takim wypadku dodanie młodych pędów bambusa, oraz mniej niestety znanych jeszcze w naszej kuchni, grzybów shiitake. Ich smak nadaje potrawie niepowtarzalny charakter, a w miejscach gdzie uprawiane są od wieków( Japonia, Chiny) uznaje się je za zdrowotne i są spożywane na wiele i to dość poważnych dolegliwości. Nie wiem ile w tym prawdy, ale smaczny to grzyb bez dwóch zdań. Oczywiście nagotowaliśmy do tego olbrzymie ilości ryżu. Wyszło nieźle.

Piersi kurczęce z dodatkiem warzyw i ryżu
fot. kadr z filmu zlotowego

Druga wspólna obiadokolacja
fot. kadr z filmu zlotowego

Dnia trzeciego, po zwiedzaniu Loches, zaplanowane mieliśmy posiłki w restauracji George Sand. Jakaż zawodna jest pamięć. Wszystko było tak pyszne, że przebiło to co jedliśmy w Paryżu, choć wydawało się to niemożliwe.

Zlotowicze w oczekiwaniu na podanie obiadu w Loches
fot. Czesio1

Zlotowicze w oczekiwaniu na podanie obiadu w Loches
fot. kadr z filmu zlotowego

Zlotowicze w oczekiwaniu na podanie obiadu w Loches
fot. kadr z filmu zlotowego

Zachwyciła mnie na pewno przystawka. Kawałki przepysznego boczku na liściach sałaty, do tego dwa chipsy z serkiem kozim.

Przystawka w restauracji w Loches
fot. Czesio1

Wino do obiadu
fot. Czesio1

Danie główne w restauracji w Loches
fot. Czesio1

Danie główne w restauracji w Loches
fot. Czesio1

Dzieci miały chyba udko kurczaka z frytkami, natomiast ja jadłem jedną z najsmaczniej przyrządzonych w moim życiu ryb. Deser był moim zdaniem chyba najsłabszy, ale to dlatego, że nie przepadam za sorbetami, choć w taką pogodę, ma on dodatkowe uzasadnienie. Po wszystkim ruszyliśmy w kierunku zamku Montresor.

Po takim obiedzie, w bazie zaplanowane było szybkie danie. Szybkie, ponieważ przygotowane przez naszą nieocenioną Hankę w domu, a wymagającą tylko podgrzania. Navarin to danie francuskie w typie ragoût, jednogarnkowe, czyli to co tygryski lubią najbardziej. Swoją premierę miało na łajbie na jeziorze Powidzkim i zastąpiło jako praktyczniejszy, żur kujawski który początkowo miał być wykonany na miejscu we Francji. Niespodziankę zrobiła Brunia, która przygotowała pikantnego kurczaka curry. Poza tym pożarte było wszystko co zostało z poprzednich dni, czyli po francusku repeta.

Kolejny dzień, po powrocie z Orleanu, zjedliśmy danie, które nie zachwyciło mięsożerców. Niesłusznie, bo oprócz sałat z przewagą lodowej, znalazło się tam sporo grillowanego kurczaka, grzanki, a wszystko polane sosem typu cesar, oraz posypane parmezanem. W wersji bezmięsnej, na którą nie skusił się nikt prócz Yvonne, kurczaka zastąpiły suszone pomidory. Zanim na stole pojawiło się zaplanowane danie, mieliśmy też niespodziankę Panny Moniki. Zaserwowała nam na przystawkę ślimaki. Należało je wyłuskać widelcem, umoczyć w sosie i rozpłynąć się wraz z nimi. Chętnych było wielu i dla Czesia nie starczyło. Mieliśmy zaliczony kolejny obowiązkowy punkt wyjazdu.

ślimaki gotowe do konsumpcji
fot. Czesio1

Hanka z panną Moniką degustują ślimaki
fot. kadr z filmu zlotowego

Na ślimaka skusił się też Ater...
fot. kadr z filmu zlotowego

...i TomaszeK
fot. kadr z filmu zlotowego

Sałata lodowa z kurczakiem
fot. Czesio1

Czwarta wspólna obiadokolacja
fot. Czesio1

Ważnym punktem każdego dnia, były też oczywiście wspólne śniadania, z francuskimi bagietkami i miejscowymi serami oraz warzywami. Oczywiście na stole znalazły się też produkty przywiezione przez nas z Polski. Innymi słowy, kto co lubi.

Poranne śniadanie
fot. Czesio1

Poranne śniadanie
fot. kadr z filmu zlotowego

Zamek Chenonceau był głównym punktem piątego dnia i poświęciliśmy prawie cały dzień na jego zwiedzanie. Również obiad zaplanowany był tamże, a konkretnie w Oranżerii. Znów mieliśmy okazję spróbować wspaniałej kuchni.

Zlotowicze w oczekiwaniu na obiad w oranżerii
w Chenonceau
fot. Czesio1

Zlotowicze w oczekiwaniu na obiad w oranżerii
w Chenonceau
fot. Czesio1

Jako przystawki podano zupę krem warzywny, bardzo smaczny z resztą po doprawieniu, oraz o wiele ciekawszą moim zdaniem tartę z kozim serem. Danie główne obejmowało nuggetsy dla dzieci, a dorośli mogli posmakować pysznej rybki, podanej z ryżem i zielonym groszkiem i bliżej nie znanym mi sosem. Dopełnieniem był deser lodowy, oraz znów tarta, ale tym razem owocowa. Czy muszę dodawać, że wszystko było pyszne?

Tarta z kozim serem
fot. Czesio1

Danie główne
fot. Czesio1

Deser owocowy
fot. Czesio1

Po powrocie do bazy kończyliśmy kolacją, która podpatrzona została w restauracji meksykańskiej i mogłaby uchodzić za fajitas, gdyby nie to, że zamiast wołowiny użyłem polędwiczek wieprzowych. Do tego duże ilości papryki w różnych kolorach i czerwonej cebuli, a wszystko uduszone w sosie pomidorowym. Dominującą przyprawą był cząber, który moim zdaniem idealnie pasuje do tego dania. W oryginale powinniśmy przegryzać tortillą, ale zadowoliliśmy się bagietkami.

Przygotowanie piątej obiadokolacji
fot. kadr z filmu zlotowego

Bartolini Bartłomiej, herbu Zielona pietruszka.
Mamma mia! Do usług.
fot. kadr z filmu zlotowego

Danie fajitas gotowe
fot. kadr z filmu zlotowego

Samoobsługa do kolacji
fot. kadr z filmu zlotowego

Nie mogło też zabraknąć nieśmiertelnej jajecznicy, która na stałe chyba weszła do zlotowego menu.

Poranna jajecznica
fot. kadr z filmu zlotowego

Ostatni wspólny posiłek w naszej bazie, nie licząc oczywiście śniadania przed wyjazdem do Paryża w drodze powrotnej, składał się z gotowego sosu słodko–kwaśnego, z dodatkiem smażonych piersi kurczaka. Podane z makaronem penne stanowi szybką odpowiedź na głód, całość przygotowuje się w 30 minut, niezależnie praktycznie od ilości jedzących.

Makaron penne
fot. kadr z filmu zlotowego

Pierś z kurczaka
fot. kadr z filmu zlotowego

Sos słodko-kwaśny
fot. kadr z filmu zlotowego

No gdzie?
No gdzie?
No gdzie jest ta kolacja?
fot. kadr z filmu zlotowego

No już, już!
Już podaję!
fot. kadr z filmu zlotowego

Proszę bardzo, może jeszcze troszeczkę?
fot. kadr z filmu zlotowego

Makaron penne z filetem z kurczaka w sosie
słodko kwaśnym
fot. kadr z filmu zlotowego

Jak było na początku, tak i na końcu. Prawie vis a vis katedry Notre Dame, przyszło nam pożegnać kulinarną część naszego zlotu. Jardin Notre Dame przygotował dla nas wbrew nazwie, całkiem pokaźną porcję białka. Na przystawkę poszła znów sałata z usmażonym boczkiem, oraz kawałkiem łososia. Do tego ogórek i pomidor, a wszystko podane z grzanką. Jak na przystawkę, całkiem sporo. Zachwyciło mnie danie główne. Nie spodziewałem się ziemniaka upieczonego w mundurku, dodatkowo owinięty w folię aluminiową. Ziemniak podany był z sosem chyba jogurtowym ze szczypiorkiem, a do tego smakowita jagnięcina. Uwielbiam baraninę, więc dla mnie to danie wygrało w osobistym rankingu. Deser stanowiły lody i sorbet.

Przystawka
fot. Czesio1

Danie główne numer jeden
fot. Czesio1

Danie główne numer dwa
fot. Czesio1

Danie główne numer trzy
fot. Czesio1

Deser numer jeden
fot. Czesio1

Deser numer dwa
fot. Czesio1

Post autor: **johny** » 24 paź 2019, 17:23

20. johny

Konkurs indywidualny

Warto zauważyć, że między przepyszną kolacją przygotowaną przez Mysikrólika a konkursem miało miejsce pewne zdarzenie. Aby lepiej wypaść w konkursie co poniektórzy gracze musieli wspomóc się pewnymi środkami dopingującymi! Część zawodników, w tym również i moja skromna osoba wybrało degustację absyntu.
Słowo „degustacja” jest tu jak najbardziej na miejscu. Absyntu ot tak nie leje się do kieliszków i wypija... Całemu procesowi spożywania towarzyszy specyficzna celebra… Bezapelacyjnymi mistrzami owej ceremonii są oldi i TomaszeK! Ja jeno z boku rejestrowałem to w jaki sposób absynt należy podawać.

Przygotowanie absyntu
fot. Ater

Przygotowanie absyntu
fot. Ater

Otóż jest to proces chyba bardziej skomplikowany niż łapanie Fantomasa nad Loarą...
Tak więc najpierw na szklance trzeba położyć łyżeczkę, na łyżce jedną lub dwie kostki cukru, następnie trzeba nalać do szklanki absynt, przelewając przez cukier a potem podpalić kostki cukru. Po wypaleniu się alkoholu można zdjąć łyżkę i rozcieńcz absynt wodą, do pożądanego (mocnego dla lepszego efektu stężenia.

Przygotowanie absyntu
fot. Ater

Przygotowanie absyntu
fot. Ater

Cały proces wypadł chłopakom idealnie! Muszę przyznać, ze pierwszy raz piłem absynt i posmakował mi w stopniu znacznym!
Teraz najedzeni, z otwartym umysłem mogliśmy spokojnie przystąpić do konkursu...
Tuż po przepysznej, przygotowanej przez Mysikrólika kolacji rozpoczął się konkurs indywidualny ze znajomości Fantomasa… Ale… zanim się rozpoczął wszystkich uczestników zaskoczyła niemiłosiernie wizyta tego, którego postać była przeciwnikiem Samochodzika na francuskiej ziemi! Madame et mesiier, ladies and gentelmen przed Państwem we własnej osobie, w pełnej krasie szarlatan, który grabi z bezcennych obrazów zamki doliny Loary: FANTOMAS!!!
Fantomas jak na swój dość sędziwy wiek w zaskakująco dobrej formie. Daliśmy mu możliwość rozpoczęcia naszego forowego quizu.

Fantomas
fot. Ater

Fantomas
fot. Ater

Jak zwykle formuła programu 1 z 10, jak zwykle ostra walka i posiłkowanie się najróżniejszymi środkami dopingującymi. Do grona współzawodników dołączyli nawet i Piękny Antonio i Szwagier. Tylko Mysikrólika gdzieś wywiało! Pewnie nie przeczytał książki przed zlotem.

Uczestnicy konkursu "1 z 10" gotowi do walki
fot. Ater

Organizator konkursu Czesio tłumaczy
zasady konkursu
fot. Ater

Organizator konkursu Czesio
fot. Ater

Kilku uczestników już poległo
fot. Ater

Anna odpowiada na swoje pytanie
fot. Ater

Yvonne śpiewająco odpowiada na kolejne pytanie
fot. Ater

Panna Monika wciąż z kompletem szans
fot. Ater

Panna Monika rozbawiona kolejnym pytaniem
fot. Ater

Hanka nic a nic nie przejmuje się tym, że za chwile
odpadnie z konkursu
fot. Ater

Po kilkudziesięciu minutach wyłoniła się grupa finalistów w osobach Yvonne (co za niespodzianka), panny Moniki i debiutanta w gronie konkursowiczów Adama!

Uczestnicy wielkiego finału konkursu "1 z 10":
Yvonne, panna Monika i Adam
fot. Ater

Wynik finału mógł być tylko jeden! Drugie miejsce dla panny Moniki bardzo dzielnie walczącej niczym polska husaria pod Sammosierrą i trzecie miejsce (choć dla mnie to prawdziwy zwycięzca – biorąc pod uwagę jego debiut) dla Adama.

Yvonne zwyciężczynią konkursu
fot. Ater

Nagroda dla Yvonne
fot. Ater

Yvonne z nagrodami konkursowymi
fot. Ater

Drugie miejsce dla panny Moniki
fot. Ater

Nagrody dla panny Moniki
fot. Ater

Trzecie miejsce w wielkim finale dla Adama
fot. Ater

Adam z nagrodami
fot. Ater

Gratulacje dla zwycięzców, drobne upominki i w końcu można było przejść do dalszej, nieoficjalnej części…

Post autor: **Hanka** » 24 paź 2019, 17:25

21. Hanka

Konkurs drużynowy, festiwal podziękowań.

W niedzielny wieczór Czesio zaprosił wszystkich na Konkurs drużynowy.
Drużyn było 5 i każda miała swoją nazwę.
1. Drużyna Tomasza w składzie: Yvonne (Yvonne), Ater (Tomasz), Robas (Robert), Psycholog (Vincent).
2. Kustosze zamków nad Loarą w składzie: PiTT (Kustosz Zamku Sześciu Dam), Beata (Kustosz Zamku w Amboise), Fantomas (Kustosz Zamku w Angers), Van de Loro (Kustosz Zamku Chambord).
3. Gospodarze Zamku Sześciu Dam w składzie: Adela (Ciotka Eveline), TomaszK (Baron Raoul de Saint Gatien), Lolo (Filip), Piękny Antonio (Ogrodnik), Hanka (Pokojówka).
4. Żandarmi znad Loary w składzie: Eksplorator 63 (Pigeon), Mysikrólik (Komisarz z Tours), Adam.
5. Fantomas i pomocnicy w składzie: oldmalarz (Marszant), Panna Monika (Robinoux), Wiewiórka (Facet z trzcinką), johny (Grubas)..
Do drużyn dołączyli jeszcze inni uczestnicy wyjazdu, członkowie rodzin naszych Forowiczów.

Kustosze zamków nad Loarą
fot. Ater

Fantomas i pomocnicy
fot. Ater

Ekipa Tomasza
fot. Ater

Żandarmi znad Loary
fot. Ater

Gospodarze Zamku Sześciu Dam
fot. Ater

Czesio przygotował wiele trudnych, tendencyjnych pytań ale niektóre drużyny ciężko było czymś zaskoczyć. Wszyscy bardzo się starali by poprawnie odpowiadać za zadane drużynie pytania. Po pierwszej rundzie punktacja przedstawiała się następująco: miejsce 3 ex aequo Kustosze i Fanstomas po 4 punkty, miejsce 2 ex aequo Żandarmi i Gospodarze po 4,5 punktu, miejsce 1 Ekipa Tomasza punktów 7. Po tej części nastąpiła przerwa na reklamy.
W przerwie tej wiele się działo i był to bardzo piękny i chwilami wzruszający moment. Ponieważ zlot we Francji był specjalnym bo: najdalszy, najdłuższy, najdroższy i wiele osób włączyło się w jego organizację , był dobry moment by wtedy wyrazić swą wdzięczność i podziękować. Osoba, która jako pierwsza została obdarowana upominkiem była Yvonne. W imieniu wszystkich zadowolonych uczestników Fantomasowej wyprawy mowę dziękczynną wygłosił najpierw Czesio, coś tam dodała jeszcze Hanka.

Czesio z Hanką rozpoczynają festiwal podziękowań
fot. Ater

Zaskoczenie naszej organizatorki było ogromne. A prezent dostała ładny i najważniejsze ze coś o czym marzyła i jeszcze z logo naszego Forum. W koszu piknikowym – bo to on był prezentem, znajdowało się jeszcze winko różane od TomaszKa, które Yvonne bardzo lubi.

Kosz piknikowy dla Yvonne wyrazem podziękowania
za organizację Fantomasowego Zlotu
fot. Ater

Yvonne z koszem piknikowym
fot. Ater

Wino różane od TomaszKa
fot. Ater

Kolejną wywołaną na środek sali osobą był nadworny kucharz – Mysikrólik. Prezent – gustowny fartuch z logo Forum – wręczył naszemu kulinarnemu Mistrzowi TomaszeK a ucałowania dokonały w imieniu wszystkich nakarmionych Beatka i Agnieszka. Fartuszek oczywiście nie omieszkałam przymierzyć Mysikrólikowi, by przekonać się czy Bartolinoi Bartłomiej herbu Zielona Pietruszka wygląda pięknie.

Prezent dla Mysikrólika
fot. Ater

Bartolini herbu zielona pietruszka dumnie
prezentuje się w forowym fartuszku
fot. Ater

Prezentem chcieliśmy też uhonorować Eksploratora63. Za obdarowanie nas wspaniałymi gadżetami, za wykonanie superanckiego banera, za mnóstwo naklejek, przypinek, torebek, długopisów należało się głośne MERCI. Nasz forowy reklamodawca otrzymał dwie bardzo ciekawe książki.

Eksploratr63 dumnie prezentuje dwie książki
fot. Ater

Czesio zrobił niespodziankę także Tomaszkowi i mnie. Za pomoc w przygotowaniu posiłków zamówił dla nas śliczne termooaktywne kubeczki. Są nie tylko opatrzone logiem Forum ale także jest umieszczony tam forowe imię. Bardzo lubię pić z niego herbatę w pracy, świetny pomysł na promocję, już niejedna osoba zwróciła na niego uwagę i pytała o Forum.

Prezent dla Hanki...
fot. Ater

...i TomaszKa, a okazał się nim...
fot. Ater

...forowe kubeczki termoaktywne
fot. Ater

To jeszcze nie koniec obdarowywania upominkami. Było nam bardzo miło złożyć życzenia zdrowia szczęścia pomyślności z okazji urodzin trzem osobom. W niedzielę swoje święto miała Ania johny’ego. Oprócz prezentu odśpiewaliśmy jej po cichutku (coby żandarmeria nas nie goniła) 100 lat.
Paczuszkę z niespodzianką dostali również TomaszeK (Wielką księgę nalewek – by na kolejny zlot przywiózł znów cos pysznego do picia) oraz Agnieszka Czesiowa (portfelik na grubą kasę).

Hanka składa urodzinowe życzenia niedawnym jubilatom
fot. Ater

Prezent dla Anki johny'ego...
fot. Ater

Prezent dla TomaszKa
fot. Ater

TomaszK prezentuje książkę o nalewkach
fot. Ater

Prezent dla Agnieszki Czesiowej
fot. Ater

Portfelik dla Agnieszki Czesiowej
fot. Ater

W ten miły wieczór nie mogliśmy zapomnieć o tym wszystkim co zrobił dla nas Czesio. Także otrzymał skromny prezencik na pamiątkę. Jako że słynny z Niego wytwórca win dostał kieliszki do tego trunku.

Czesio dumnie prezentuje wspaniałe kieliszki
fot. Ater

Po rozdaniu tak wielu wspaniałych upominków głos zabrała nasza organizatorka Yvonne. Na sali zapadła cisza i z wielka uwagą słuchaliśmy tego, co ma nam do powiedzenia. A mówiła pięknie, o tym jak doszło do tego, że wyjazd w dolinę Loary został realizowany i kto Ją do tego zmotywował. Był to oczywiście zakochany we Francji równie mocno jak Yvonne – oldmalarz z Olą i Kasią.

Yvonne z oldmalarzem, Olą i Kasią
fot. Ater

O Czesiu natomiast powiedziała tak: bankierzy lombardzcy mogliby się od Niego uczyć zarządzania finansami, Templariusze powinni mieć Go w herbie zakonnym jako przykład wzorowego bankiera i doradcy finansowego. Trafne to było bo Czesio z niezwykłą precyzja i dokładnością oraz sprawiedliwie potrafił obliczać i zbierać składki na wszystkie wydatki.

Yvonne odczytuje kolejne podziękowania
fot. Ater

Yvonne z Czesiem
fot. Ater

Podziękowała także Tomaszkowi, który bardzo dokładnie przygotował się do pełnienia roli przewodnika. Wśród wielu informacji wyłapał te najciekawsze, najważniejsze i okrasił to jeszcze anegdotami, wspaniała robota i zasłużony prezent.

Yvonne z TomaszKiem
fot. Ater

Drugim naszym przewodnikiem, który równie dobrze wywiązał się z powierzonego mu zadania był Ater i On również otrzymał gratulacje i prezent.

Yvonne z Aterem
fot. Ater

Następnie Yvonne powiedziała tak: są takie osoby, bez których nic by nie grało tak jak powinno, które czuwają nad całością pewnych wydarzeń i są aktywne od początku do końca. Osoby, które wprowadzają ład i porządek w sprawy, które wydają się być mocno chaotyczne. Jak się okazało, ku wielkiemu mojemu zaskoczeniu, powiedziała tak o mnie i wręczyła bardzo ciekawą książkę.

Yvonne z Hanką
fot. Ater

Yvonne – miłośniczka francuskiej kuchni doceniła wkład, zaangażowanie i ogrom pracy i podziękowała Mysikrólikowi. Bo dla Francuzów jest najważniejsze jedzenie, bo oni żyją po to aby jeść a nie jedzą po to aby żyć.

Yvonne z Mysikrólikiem
fot. Ater

Na koniec głos jeszcze raz zabrał Czesio i był to moment gdy nie jednej osobie popłynęły łzy. Nasz Ojciec Prowadzący podziękował nam wszystkim za determinację i chęć uczestnictwa w tym zlocie.
Miłe słowa skierował także do swojej żony, która ma ogromną cierpliwość i pozwala na poświęcanie ogromnej ilości czasu na zajmowanie się Forowymi sprawami. Kulminacyjnym momentem było otwarcie wina z „Winnicy Wojtka” czyli Czesia rocznik 2006. Gdy padło pytanie: kto chętny – ustawiła się długa kolejka winolubnych zlotowiczów.

Czesio1 z 12-letnim winem w ręku
fot. Ater

Czesio polewa wino do dwóch kieliszków...
fot. Ater

...i wznosi pierwszy toast ze swoją małżonką
fot. Ater

No chyba nikt nie zaprzeczy że był to niezwykle przyjemny wieczór, pełen radości, wzruszeń, podziękowań. Ale takie już są te nasze zloty, najpierw świetnie się bawimy podczas konkursu potem potrafimy docenić czyjąś pracę, poświęcenie, zaangażowanie i pięknie mu za to podziękować. Cieszymy się wtedy z tego wspólnego przeżywania przygód, zwiedzania, podróżowania, odpoczywania. To był bardzo fajny czas na zlocie!

panna Monika
fot. Ater

Hanka z Agnieszką PiTTową
fot. Ater

Mysikrólik
fot. Ater

Lolo i Sokole Oko
fot. Ater

Maja Czesiówna, Celina Mysikrólikówna, Iga VdLówna
i Michał johny;ego
fot. Ater

Anka johny'ego, Marzena VdLowa i Agnieszka Mysikrólikowa
fot. Ater

Córki Anny
fot. Ater

Czesio z drugim dzisiejszym winkiem
fot. Ater

grim_reaper z Magdą
fot. Ater

Agnieszka Czesiowa z Adamem
fot. Ater

Wieczorową porą z ochotą zebraliśmy się w największej sali naszego zamku by zmierzyć się kolejny raz w konkursie drużynowym. Składy ekip pozostały bez zmian. Organizator konkursu – Czesio przygotował 3 rundy i 45 arcytrudnych pytań, dla każdej drużyny po 9. Za każdą poprawną odpowiedź przyznawany był 1 punkt. Zmagania trwały dość długo, każda grupa zanim odpowiedziała prowadziła dysputy i mimo ze starała się poprawnie odpowiedzieć nie zawsze jej się to udawało. Gdy Czesio uzyskał odpowiedz na ostatnie z zadanych pytań Agnieszka podliczyła punkty każdej drużyny i można było ogłosić wyniki. Pytania były bardzo szczegółowe, bo mimo tego ze każdy znał treść książki trudno było przypomnieć sobie pewne miejsca, daty, liczby, kolory. Fenomenalna pamięć ma do tego typu rzeczy ma Yvonne i to jej grupa zajęła w konkursie I miejsce.
Wyniki wszystkich drużyn:
I miejsce – Ekipa Tomasza – 22 punkty
II miejsce – Żandarmi znad Loary – 15,5 punktu
III i IV ex aequo Kustosze zamków nad Loarą i Fantomas i pomocnicy – 14 punktów
V miejsce – Gospodarze Zamku Sześciu Dam – 9,5 punktu.
Po ogłoszeniu wyników i owacjach na cześć zwycięzców rozdane zostały nagrody. Sponsor dla miłośników literatury przekazał oczywiście książki. Wszystkie były związane z Francją. Tradycji stało się zadość, konkursu nie może zabraknąć na samochodzikowym zlocie. Wielkie brawa dla Czesia za ciekawe pytania, fajną zabawę, miłą atmosferę.