W „Tajemniczej wyspie”, nie ma bliższych wzmianek na temat jej lokalizacji, jest natomiast szczegółowo opisana w innej książce Juliusza Verne „Dzieci kapitana Granta”. Jak pamiętacie, bohaterowie książki znajdują butelkę z listem, w którym opisano jej położenie geograficzne, ale czytelna była tylko szerokość geograficzna – 37 równoleżnik. Podróżnicy szukający rozbitków okrążają południową półkulę, podążając wzdłuż 37 równoleżnika, przez Argentynę, Australię, Nową Zelandię, aż wreszcie dopływają do wyspy Tabor. Mieli problem z odczytaniem nazwy wyspy, bo w liście zachował się fragment nazwy „Tabor”, podczas gdy na angielskich mapach figurowała pod nazwą wyspy Marii Teresy. Wyspa miała znajdować się w miejscu zaznaczonym kółkiem - na południe od Polinezji Francuskiej i na wschód od Nowej Zelandii
Jak się jednak niedawno okazało, ta wyspa nigdy nie istniała !
Odkrycie wyspy zostało zgłoszone w 1843 roku przez Aspaha P. Tabera, kapitana statku, który spotkał ją na swojej trasie. Podróżnik podał jej lokalizację - 37 S 151 W i została umieszczona na mapach. Juliusz Verne wykorzystał jej odkrycie w swojej książce, bo była tajemnicza, niezbadana i odległa. Wyspa była zamieszczana na kolejnych mapach, pomimo, że nikt jej później nie widział. W latach 70-tych i 80-tych XX wieku, kilkakrotnie organizowano ekspedycje w poszukiwaniu wyspy, ale okazało się, że nie tylko jej tam nie ma, ale morze ma w tym miejscu głębokość 5km, co raczej uniemożliwia istnienie jakiegokolwiek lądu. Dopiero zdjęcia satelitarne jednoznacznie wykluczyły istnienie wyspy Tabor.
To nie jedyna widmowa wyspa w tym rejonie. Na mapie PWN z 1962 roku zaznaczone są kolejne – rafa Ernesta Legouve oraz ławica (czyli wyspa nie wystająca ponad wodę) Wachusett. Jak się okazało, te miejsca też nie istnieją. Natomiast skała Ernesta Legouve (tak była określana w angielskich mapach) mogła być dla Juliusza Verne pierwowzorem Wyspy Lincolna, z której jak pamiętamy pod koniec „Tajemniczej wyspy”, pozostała tylko skała stercząca z morza.
A przez kolejne 100 lat, na mapach Oceanii, można było zobaczyć nie tylko nie istniejące wyspy, ale nawet ukształtowanie szelfu wokół nich. Podobno nadal zdarzają się wydania kartograficzne, na których te wyspy są uwzględniane.
Skąd ja to znam 
